Ben dan eindelijk in de volgende fase aanbeland, het duurde even, maar kennelijk was dat nodig.
Ik ben met hem uit eten geweest en we zijn samen tot de conclusie gekomen dat we elkaar echt even een tijdje niet moeten zien, om te wennen aan de niet-relatie-situatie. Want hij zei dan wel zo grootmoedig dat hij het prima vond zo, maar nu gaf hij toch toe dat hij me veel te vaak wilde zien - en dat dat er dus uitmoet (waarom denk ik dan, maar ach). Wel hebben we afgesproken om af en toe te bellen, maar de eerste keer hangt totaal van mij af, om mij wat meer ruimte te geven, want op dit moment ben ik nog veel te veel met zijn gedrag bezig. Ik wil hem echt zo lang mogelijk niet bellen, al is het maar om hem te laten denken dat ik prima zonder hem kan. Weet hij veel dat ik mentaal afgepeigerd ben aan het einde van de dag doordat ik constant tegen mezelf zeg dat ik niet moet bellen en sterk moet zijn.
Ach, en hoe raar is het ook: we hadden wederom een topavond, gezellig gegeten, gepraat, goed gedronken en daarna bij elkaar geslapen. De volgende dag allebei een andere trein genomen, en omstanders zouden niet beter weten dan denken dat we een stelletje waren die elkaar binnenkort weer zou zien. Niet dus. Hoe vreemd is het als het gevoel nog zo ontzettend aanwezig is, zich aan ons opdringt, maar hij toch blijft zeggen niet meer die vastigheid te willen.
De enige manier om hem ooit nog terug te krijgen is te laten zien dat ik hem niet nodig heb, en dus zo weinig mogelijk contact te zoeken. Pas dan zal hij eventueel beseffen wat hij mist, want - om het maar even op z'n engels te zeggen - he took me for granted. En ja, blijkt hij me niet te missen, dan zegt dat genoeg, want wat wil ik in de toekomst met iemand die mij niet echt mist?
Waarom liggen ratio en emotie toch zover uiteen, hoe simpel zou het zijn als ze eens vredig hand in hand door het leven gingen? Ik word zo moe van die constante discussie die urenlang gevoerd wordt in mijn hoofd, enkel door die twee.