Afgelopen vrijdagnacht stuurde hij ineens een sms, met de vraag hoe het met me ging en of ik wilde bellen. We hebben 1,5 uur gepraat, we hadden elkaar immers al 2 weken niet gesproken. Het leidde ertoe dat we elkaar in het holst van de nacht nog zouden zien. 3 dagen lang hebben we ons afgesloten voor de buitenwereld en enkel in bed gelegen en films gekeken en genoten van het feit dat we elkaars aandacht hadden. Alles was zoals het hoorde, behalve dat hij bij zijn besluit bleef. Hij wil me best zo nu en dan zien, zoals deze keer met alles erop en eraan, maar een relatie, dat niet. Het is ontzettend dubbel. Ik ben nu weer alleen en eigenlijk voel ik me stukken beter dan vorige week, al is er niets veranderd. Ik weet dat hij nog steeds gek op me is en de affectie zal ik ook af en toe nog krijgen. Mijn maatje blijft mijn maatje want we hebben gewoon contact met elkaar en van koelheid of kil gedrag is totaal geen sprake en daar was ik als de dood voor. Iets zegt me dat ik me gebruikt moet voelen, maar is dat zo, ook als ik me er zelf lekker bij voel, bij deze situatie? Ik ben zo vrij als een vogel maar heb toch wat om op terug te vallen. Hij was degene die bij het afscheid zei: moeten we snel weer een keer doen. Hij was degene die zei: ik hou van je, en daarna aarzelend: of mag ik dat niet meer zeggen? Laat ik een spelletje met me spelen? Ach wat zou het, volgens mij is het veel gezonder om in stappen los van elkaar te komen. Nu zie ik hem eens in de paar weken en dat geeft me een veel rustiger gevoel dan als het patsboem voor altijd over zou zijn...
Iemand ervaring?