Waarom blijf je nu na 2 maanden nog zo vol zitten met vragen, ik wordt er gek van.
Telkens het zelfde riedeltje door mijn hoofd. Zojuist besloten om het toch maar op te schrijven.
Al zijn het zoveel dingen, ik voel me te goed om die vragen te stellen aan hem zelf. Een echt antwoordt krijg ik toch niet, of wel maar dan is het weer niet wat ik eigenlijk wil horen. Of wat ook nog kan ik krijg geen antwoord, dat zou dan weer helemaal een teleurstelling zijn. Die bespaar ik mezelf dan maar, ik ben meer waard.

Met een klik op mijn muisknop is heel mijn humeur veranderd. Voel me net een standbeeld, zo heb ik naar het beeldscherm zitten staren. Ik wou gewoon even me facebook checken en met bam, het eerste wat ik zie is een foto van ‘zijn’ familie weekend waar ik nu eigenlijk zou zijn. Dat ik er niet bij ben houd me al heel de dag bezig, maar dat zei in mijn plaats is mee gegaan is gewoon pijnlijk. Een foto met iedereen inc hun knuffelend. AUW! Dat doet pijn. Erg goed bekeken heb ik hem niet. Scrol ik naar benden joepie nog meer fotos. Deze heb ik niet bekeken, hoe moeilijk het ook is.

Al een week wacht ik nu op een telefoontje, een telefoontje die ook niet meer gaat komen. Al heeft hij tot woensdag. Meteen toen ik je een bericht had gestuurd over die EMDR had ik spijt. Met de gedachten ik kan die dingen ook zonder hem, ik heb daar hem niet voor nodig. Maar ook weet ik heel goed waarom ik het eigenlijk heb gedaan. Even zijn stem te horen en om even te praten en het liefste dat hij gewoon even langs komt.

Het was weer eventjes hoog tijd dat ik even van me af ging schrijven. Stel het al een paar dagen uit omdat ik dan weer vind dat ik me eigen een aansteller. Maar goed daar komt ie dan….

Doordat ik me vandaag zo verdrietig voelde heb ik een brief geschreven vol met vragen. De brief heb ik niet uit zelfmedelijden geschreven of om zielig bij hem te doen. Maar mijn hoofd loopt echt over vandaar de brief. Op feestjes of via een smsje ga ik die dingen niet vragen dat werkt niet.(De brief is niet echt geschreven over hoe ik het nu allemaal voel meer echt gericht op vragen als je snapt wat ik bedoel.)

Nu is mijn vraag aan jullie:

Zal ik hem wel of niet weg sturen? Zo ja via de email of via de post?

Ik stuur hem echt niet om hoop of wat dan ook te krijgen

Groetjes,

Wat kun je jezelf snel weer anders voelen. Dit weekend had ik het gevoel dat ik in me eentje de wereld aan kon. En nu voel ik me weer zo verrot, eenzaam, boos en verdrietig. Zo irritant, ik wil niet meer van hem houden. Maarja, zo makkelijk werkt het helaas niet. Ene moment wil ik hem terug, andere moment weer niet, en dan wil ik alleen dat hij me terug wil dat idee alleen zou me gewoon voldoening geven. Misschien is het ook wel zo dat er veel mensen om heen zijn die dat tegen me zeggen.

Gewoon weer eventjes van me afschrijven.

Trots op mezelf, maar ondanks dat voel ik me nu heel ellendig. Gisteren voor het eerst mijn ex nu samen gezien met zijn ‘nieuwe vriendin’ (zijn vorige ex dus). Op een verjaardag van vrienden. Na lang twijfelen ben ik toch gegaan. Gewoon puur omdat ik me eigen niet wou laten kennen. En thuis te blijven voor hun 2. Ik zag er als en berg tegen op. Aangezien ik het nog steeds niet goed kan geloven hoe het nu allemaal is gegaan en hoe hij in minder dan 2weken alweer terug was bij zijn ex.

Terug naar gisteren avond…