Al een week wacht ik nu op een telefoontje, een telefoontje die ook niet meer gaat komen. Al heeft hij tot woensdag. Meteen toen ik je een bericht had gestuurd over die EMDR had ik spijt. Met de gedachten ik kan die dingen ook zonder hem, ik heb daar hem niet voor nodig. Maar ook weet ik heel goed waarom ik het eigenlijk heb gedaan. Even zijn stem te horen en om even te praten en het liefste dat hij gewoon even langs komt.

Maar ook onbewust om haar over de zeik te krijgen, ik weet immers dat het me lukt door gewoon met hem te praten. Nee, wat schiet ik er mee op om te stoken, het veranderd er toch niet door. Misschien omdat het me rust zou geven als het uit is tussen hun, en nee niet in de zin dat hij dan terug komt want dat gebeurt niet. Misschien kan ik het zonder haar beter verwerken en makkelijker door gaan. Pffff

Waarom zou ik die dingen willen? Ik weet heel goed dat het me alleen maar meer pijn doen. Want ondanks ik dan weet dat hij niet terug komt, ga je het wel hopen. Zo raar dat je dingen doet, ter wel je weet dat je het gewoon niet moet doen. Ik wordt gek met al die gedachtes in me hoofd. Weten dat je het niet moet doen, en toch doen. Doet me denken aan vroeger, weten dat je ergens niet op mag klimmen omdat het gevaarlijk is en toch doen.

Als er iets was wou hij me nog altijd helpen met wat dan ook. Te makkelijk was dit om het veilige op te zoeken, terwel er een internet vol is met informatie er over. Waar mensen telkens zeggen dat ik te lief ben, veranderd met de dag. Ik wordt steeds bozer op alles en iedereen. Want tot nu toe heb ik telkens alles geslikt, maar ik heb het idee dat dit binnenkort fout gaat. Ik zou hem zo graag een keer de waarheid vertellen. Recht in zijn gezicht. Maar goed dat zeg ik nu als ik hem dan uit eindelijk zie ben ik weer een mak lammetje.

Ik wordt zo gek van mezelf!

Liefs