Waarom blijf je nu na 2 maanden nog zo vol zitten met vragen, ik wordt er gek van.
Telkens het zelfde riedeltje door mijn hoofd. Zojuist besloten om het toch maar op te schrijven.
Al zijn het zoveel dingen, ik voel me te goed om die vragen te stellen aan hem zelf. Een echt antwoordt krijg ik toch niet, of wel maar dan is het weer niet wat ik eigenlijk wil horen. Of wat ook nog kan ik krijg geen antwoord, dat zou dan weer helemaal een teleurstelling zijn. Die bespaar ik mezelf dan maar, ik ben meer waard.

Zo als ik me nu voel, heb ik het gevoel dat je een hoop hebt kapot gemaakt in mij.
En dat ook niet alleen, je hebt ook een veel van me afgenomen. Behalve mijn gevoel voor jou, had je dat maar van me af genomen had je dat maar kapot gemaakt. Dan had ik er nu niet weer zo bij gezeten, en had ik verder kunnen gaan. Was het dan toch zo wat er rond ging? Hadden wij dan echt een relatie voor de ‘heb’. Dan moet ik het wel zo zeggen, van af jou kant. Heb ik dan zo weinig voor je betekent dat ik gewoon niet meer voor je besta? Doet het je dan niets, dat je nu iemand op een manier behandeld waar je zelf ook ooit veel verdriet aan hebt gedaan? Ben je dan nu echt gelukkiger, is het dan zoveel anders dan dat je het de vorige keren probeerde? Je zou me helpen als het nodig was, nou waar ben je dan? Waar blijft dat telefoontje? Ik weet heel goed dat je dat allang vergeten bent. Of zit je nu alweer zo onder de plak dat je van haar geen contact met me mag hebben. Dan ben je weer terug bij af. Ik wil tegen je schreeuwen recht in je gezicht, en je reactie weten. Zou je boos op me worden? Zou je weg lopen, of zou je me juist troosten. Zo ben je dan ook wel weer.

Wat gaat er in vredes naam door je hoofd. Heb je een goede keuze gemaakt, om met hangende pootjes terug naar haar te gaan. Stom ik zie nu zelf wat ik eigenlijk denk. Ik zou op dit moment precies het zelfde doen bij hem. Ik zou ook terug gaan als hij nu zou bellen al weet ik dat ik het niet moet doen. Oke ik heb dan wel nu geen relatie maar toch. Auw, die doet pijn, als of ik nu een bal tegen een muur heb gegooid die nu kei hard terug komt in mijn gezicht. Het gevoel voor haar is er dus wel al die tijd geweest, maar heb je het ontkend voor mij, maar ook voor je zelf.

En nu alleen nog maar vooruit kijken en niet meer terug……. Daar ga ik voor, al heeft het tijd nodig ik kom er wel…… met of zonder jou!

Waarom lijkt het nu allemaal zo makkelijk als ik het zo voor me opschrijf? Waarom ga ik er dan niet anders mee om? Waarom kan ik het dan nu niet zo aan de kant zetten. Ik beschrijf nu eigenlijk alles heel duidelijk. Zullen we het woord ‘WAAROM’ gewoon geheel afschaffen?

Eerlijk is eerlijk......... dit lucht best wel op!!