Het is alweer bijna 2 maanden geleden dat mn ex vertelde dat zij niet verder wil. Ik kijk uit naar het moment dat ik oprecht voel dat het mij allemaal niets meer doet, het moment dat ik besef dat het eigenlijk 100% goed is zo en dat ik niet stil sta bij ''belangrijke dagen'' van ''ons''.

ik moet zeggen dat het beetje bij beetje beter gaat/ging met mij sinds de breuk. De emotionele rollercoaster is op zich weg, maar herinneringen en gemis blijven. Een vriend van mij zat op de welbekende Tinder en zag mijn ex voorbij komen en ze stond online. Wat dus inhoudt dat zij gewoon op zoek is. Ik weet dat het mij niet aangaat wat ze doet en met wie, maar dit voelt toch als een klap in mn gezicht.... Al die tranen die zij gelaten heeft en en verhalen dat zij het beste nu niemand om zich heen wil hebben, omdat zij nog dingen voor zich op te lossen heeft....

zo'n twee weken geleden dat ik voor t laatst een blog geplaatst heb.. in de tussentijd is er wel wat gebeurd, maar niet veel wat ex en mij betreft; met kerst heeftzij mij een appje gestuurd om me fijne kerst te wensen en kreeg de groetjes vd hele familie... verder nog gehad over wat we met oud en nieuw gaan doen. heb normaal gereageerd en fijne kerst teruggewenstetc... heb mezelf voorgenomen om zoiezo geen contact meer met haar op te nemen. Als ze mij wil spreken, weet ze mij wel te vinden... hoop dat het me lukt om mij hieraan te houden...

vandaag, na een week van geen contact heb ik besloten mn ex een berichtje te sturen. gewoon neutraal. wilde gwoon weten hoe het met haar gaat en de laatste x dat we elkaar spraken en ruzie hadden, bleef aan mij knagen. Voelde als een niet afgesloten hoofdstuk. Ze reageerde normaal en ik ook. we hebben ff geappt zonder verwijten etc.,maar veel begrip naar elkaar toe. ze vroeg hoe t met mij ging en dat ze blij is dat we die 2 jaar met elkaar gespendeerd hebben. ze heeft er absoluut geen spijt van want door mij weet zij nu dat ze een beter mens is dan wat zij over zichzelf dacht.

zit er helemaal doorheen. elke dag weer hoop ik dat het beter gaat, maar vandaag lijkt t alsof ik 10 stappen terug heb gedaan. T is dat ik dingen MOET voor mn stage anders zou ik de hele dag op de bank zitten en janken.... er knaagt iets aan me.... ons laatste gesprek was niet de beste. ik heb door mn emoties haar egoistisch genoemd omdat ik het gevoel had/heb dat ze alleen maar reageert wanneer het haar uitkomt, terwijl wij dagen ervoor redelijk begripvol naar elkaar waren en beiden toegaven dat het contact toch fijnn voelt.

pff ik word echt gek van mezelf. we appten en het liep weer uit in verwijten en onenigheid.ik heb dr na een paar uur een app gestuurd waarin ik aangeef dat het niet mijn bedoeling is om ruzie met dr te maken om een reactie uit te lokken (zoals zij denkt). heb gezegd dat ik dr keuze gerespecteerd moet hebben ipv te zeggen hoe ik het gedaan zou hebben. Ook dat ik echt goeie bedoelingen heb en hoop dat ze die studie snel afrond en dat ik gewoon bang ben door alle veranderingen en daarom uit emotie reageer.

was vannacht uitgeweest met vrienden. er werd een liedje gedraaid die wij vaak luisterden. had daar een voiceclip van gestuurd naar dr. was gewoon lief bedoeld van ik denk aan je. het werd verkeerd opgevat en het gesprek liep uit in een discussie en verwijten etc.. alle drama wat erbij komt kijken.