Opnieuw verliefd op mijn ex. Misschien geen goed plan. Maar kan ik het helpen dat er voor mij maar 1 man op deze hele wereld is? Al 12 jaar ben ik verliefd op 'm. 10 jaar ben ik met 'm getrouwd geweest. 2 jaar daarvan was geweldig. 6 jaar was 't hel. 2 jaar is hij in het buitenland geweest, was ook hel, maar dan alleen maar mijn hel. In de periode dat hij in 't buitenland was ben ik officieel van hem gescheiden. En juist toen ik dacht dat het goed zou komen met me, stond ie ineens weer voor m'n neus. Nu zijn we anderhalf jaar verder en we zien elkaar elke week, 1 dag.

Het is inmiddels anderhalve week geleden dat ik hier voor 't eerst mijn verhaal deed. Het voelde als zo groot verdriet. Dat komt denk ik ook omdat ik er zo lang in m'n eentje mee rond heb gelopen. Bang voor de reacties, het onbegrip en het gevoel dat als ik deed alsof het er niet was dat 't ook vanzelf weer weg zou gaan. Maar niets is minder waar. Als je het verdriet en de pijn wegstopt, wordt 't alleen maar groter. Tot het op 'n bepaald moment je schouders naar beneden drukt en je door de knieen laat zakken. Ik geloof dat niets zomaar in je leven komt en dat toeval niet bestaat.

De hele dag mezelf ervan kunnen weerhouden om iets van mezelf te laten horen. Was echt niet makkelijk, maar 't was me gelukt. Maar net belde hijzelf dus. hij hoorde iest in mn stem. Logisch, had weer lopen janken natuurlijk. Eigenlijk had ik me voorgenomen dit gesprek te voeren als hij terug was en ik weer een beetje normaal kon praten. Maar hij vroeg dus wat er was. Ik zei:'nix' maar na wat aandringen zei ik dat ik gewoon niet zo blij was. Toen vroeg hij mij waarom ik niet blij was, had ik slecht nieuws gehad? Toen knapte er iets in mij.Hij vroeg: kan ik iets voor jou doen om je te helpen?

Ik heb 'm gesproken. Dan slaat weer die twijfel toe. Die eeuwige twijfel over hoe het nou verder moet. Moet 't wel verder, of is dit verspilde energie? Heb 'm gezegd geen contact met me te zoeken tot hij weer terug in NL is. Ik zal zelf ook geen contact met hem opnemen. Dat gaat me denk ik wel lukken.

Pfff, weekend weer voorbij. Of beter gezegd, weer een week voorbij. Heb echt een rotweek gehad. Was zo verdrietig. Gisteravond had ik er ineens zo genoeg van. Ik heb mezelf uit bed gehesen, heerlijk lang onder de hete douche gestaan, me opgetut en m'n moeder op 'n bioscoopje getrakteerd. Bleek 'n goed plan. Heb Larry Crowne gezien. Echte feel good movie. (tom hanks & julia roberts) Vannacht zonder een traan te laten in slaap gevallen, geen rotdroom gehad en vanochtend toen ik wakker werd, dacht ik als eerste, niet aan hem, maar aan mijzelf. Jammer dat 't zo'n triest weer is.

Superbedankt voor jullie reacties. Ik kon 't bijna niet geloven. Niemand vind me 'n sukkel. Hihi. Wat een verademing om gewoon mijn gedachten te kunnen delen en dat er dan mensen zijn die met je mee kunnen voelen, zonder te zeggen: je had 't kunnen weten of zie je wel. Of, nou als ik jou was, zou ik 'm GEWOON vergeten. 'T idee alleen al dat er iemand is die weet wat ldvd is en hoe het je kan beinvloeden is al gewoon wow...

Drie jaar terug ging mijn ex, toen nog mijn man, op familiebezoek in het buitenland. Oorspronkelijk voor 2 weken, maar hij bleef 2 jaar weg. In die 2 jaar ben ik van hem gescheiden. Vooral om praktische redenen, want hij was nog steeds de liefde van mijn leven. Ook al was onze relatie verre van normaal of ideaal. Vorig jaar belde hij mij op 'n dag op en meldde dat hij een week later hier op schiphol zou staan. Dat was raar. Ik had niet verwacht dat hij ooit nog terug zou komen. Maar toen ineens was hij daar. Eerst nog wat onwennig. Hij ging in Amsterdam wonen.