Het is inmiddels anderhalve week geleden dat ik hier voor 't eerst mijn verhaal deed. Het voelde als zo groot verdriet. Dat komt denk ik ook omdat ik er zo lang in m'n eentje mee rond heb gelopen. Bang voor de reacties, het onbegrip en het gevoel dat als ik deed alsof het er niet was dat 't ook vanzelf weer weg zou gaan. Maar niets is minder waar. Als je het verdriet en de pijn wegstopt, wordt 't alleen maar groter. Tot het op 'n bepaald moment je schouders naar beneden drukt en je door de knieen laat zakken. Ik geloof dat niets zomaar in je leven komt en dat toeval niet bestaat. Toen ik deze site ontdekte was dat precies wat ik nodig had. Hier zijn mensen die ook dagelijks worstelen met 't verdriet om 'n verloren liefde. Wij komen hier met verdriet en zonder oordeel over anderen. Dat is mooi. Het geeft je het gevoel dat je vrij bent om ongegeneerd je verhaal te doen. Of je het aan jezelf de danken hebt of is hier van ondergeschikt belang. Dat is mooi mensen! Dat wou ik ff met jullie delen.

Met mij gaat 't eigenlijk best wel ok. Heb al even geen blog meer geschreven. Er zijn weer nieuwe ontwikkelingen geweest. (Hij is niet meer bij zijn vrouw daar) Erg verwarrend, ik merkte dat ik onbewust weer plannnen aan 't maken was voor de toekomst, maar in mijn achterhoofd ook met hem daarin. Fout van me, dat besef ik maar altegoed, maar ja een mens mag toch dromen? Het is nog steeds mijn droom om uiteindelijk met hem oud te worden. Ik hou nog steeds van hem, ongeloofelijk veel. Ik weet dat ie mij helemaal niet verdiend, hij heeft zeer ongaangename eigenschappen en het cultuur verschil zall atijd een grote rol spelen en niet altijd in positieve zin. Dat weet ik, dat zie ik en ik begrijp de mensen om hij die geen goed woord voor 'm over hebben. Als ik niet van 'm zou houden, zou ik 'm waarschijnlijk ook geen blik waardig gunnen..maar ik hou van 'm. Ik heb 't geaccepteerd, dit gevoel. Maar ik heb ook hard aan mezelf gewerkt de afgelopen week, ik heb niet zelf contact met 'm opgenomen, iedere dag er even op uit geweest, veel muziek geluisterd, ook veel tranen gelaten hoor. Dat doet muziek met me. Ik heb goed naar mezelf in de spiegel gekeken, gezocht naar de 'poppetjes' in mijn ogen. Ik zag ze niet. Aaaaah, waar ben ik gebleven, wanneer ben ik gestopt met leven??? Dat was gisteravond. Vandaag barstende koppijn, weinig geslapen vannacht. Maar ik klaag niet want ik realiseer me dat 'n stukje van mijn verdriet is omgeslagen in boosheid, boos op hem (klein beetje), maar vooral boos op mijzelf. Boos omdat ik hem de macht heb gegeven om mijn leven en gedachtengang te beheersen, uit angst dat hij mij zou verlaten. ik scheld mezelf niet meer uit. Ik ben trots op mijzelf. Want nu ik me dit realiseer, voel ik me sterker. Sterk om die macht zelf in handen te houden. Sterk omdat ik aan het verwerken ben. Ik weet niet wat de toekomst brengt, of wat deze voor mij in petto heeft. Maar ik weet wel dat ik dit voor 'n groot deel zelf in de hand heb. De vraag is niet: waarom wil hij mij niet? Maar de vraag is: Waarom wil ik hem? Het makkelijkste antwoord zou zijn: ik hou van 'm. Daarmee blijf ik in die cirkel hangen waarin ik al 11 jaar hang. De lijst van wat ik heb gegeven is zo lang, de lijst van wat ik heb gekregen zo kort. Dat lijkt verstandelijk een makkelijke keuze. Maar met m'n gevoel heb ik daar veel verdriet van. Maar minder omdat hij niet van mij houd, meer omdat ik dat wat voelde als liefde verloren heb.
Ik wil verder. Ik wil leven. Met of zonder hem. Ik ga leven. Ik wil mijzelf weer zien...in plaats van het plaatje wat ik nu in de spiegel zie. Ik ga op zoek naar mijzelf en naar wat ik wil.

Ik heb nog 2 weken om mezelf stevig met beide benen op de grond te zetten, dan staat hij weer op schiphol. hij zal proberen weer beslag op mij te leggen. Ik ben zo'n beetje de enige die nog naast 'm staat na alles wat ihij de afgelopen jaren aan vriendschappen heeft weten te verpesten.
Ik hoop dat ik over 2 weken de kracht heb om koel te doen en het contact voornamelijk zakelijk te houden. Het zal niet makkelijk zijn, hij zit zo diep in m'n systeem gebakken, maar ik wil de touwtjes in eigen handen houden en ze niet weer uit handen geven.

Op hoop van zegen.......