Ik heb 'm gesproken. Dan slaat weer die twijfel toe. Die eeuwige twijfel over hoe het nou verder moet. Moet 't wel verder, of is dit verspilde energie? Heb 'm gezegd geen contact met me te zoeken tot hij weer terug in NL is. Ik zal zelf ook geen contact met hem opnemen. Dat gaat me denk ik wel lukken.

Er zijn momenten, niet veel, maar ze zijn er dat ik stiekum hoop dat hij weer besluit om gewoon te blijven waar hij is. Dat neemt mij een moeilijke beslissing uit handen. Ben inmiddels wel zover dat als hij nu weer wegblijft, zijn kansen verkeken zijn. Dan kan ik niet anders dan verder gaan met MIJN leven. Hij heeft dan zijn keuze gemaakt. Maar ja is alleen maar een als... optie.

Het wordt mij steeds duidelijker dat ik eigenlijk gewoon zelf de knoop niet door kan hakken. Ik wacht maar en ik wacht maar tot hij zegt: ik wil niet meer dat je op me wacht. Of dat ie niet meer van me houdt!

Ik wacht al 5 jaar tot ie tegen me zegt dat ie al die tijd een bord voor z'n kop heeft gehad en dat ie hoopt dat ik 'm nog steeds de kans wil geven een toekomst van ons samen op te bouwen. Maar eigenlijk ben ik gewoon degene met een enorm bord voor m'n kop denk ik. Tsss, 11 jaar van m'n leven aan hem gegeven. Mezelf veranderd, weggecijferd, uitgesloofd, mijn hart in zijn handen gelegd, in de hoop dat ie op een dag zou weten wat ie ermee moest. Men zegt wel geduld is 'n schone zaak, maar bestaat er ook iets als tevéél geduld?

Hij hoort bij mij!! Dat is wat ik voel. Ik word er gek van dat hij dat niet inziet. Ik heb 't 'm weleens gezegd. Dat vind ie fijn om te horen, zegt ie dan. En stomme ik ben dan weer hoopvol gestemd natuurlijk. Of ie 't nou meent of niet, ik geloof niet dat 't z'n bedoeling is om me te kwetsen, maar misschien heeft hij wel de hoop dat 't gewoon overgaat bij mij, zonder dat ie 't me in me gezicht hoeft te zeggen. Wat 'n giller zou dat zijn zeg.

En dat is dan mijn lot van vanavond. Als ik eenmaal begin met denken, kan ik niet meer stoppen. Alles maalt dan maar weer door m'n hoofd. Wat kan ik nog doen? Heeft 't zin? Kan ik hier misschien toch mee leven? Zal hij het erg vinden als ik alle contact verbreek? Zal hij me missen? Zal hij me met rust laten? Wil ik wel echt dat ie me met rust laat? Of zeg ik het een en wil ik het ander? Hoofdpijn, spierpijn in m'n schouders, kloppende ader naast mijn oog. Maar geen tranen, dat is goed toch?