Opnieuw verliefd op mijn ex. Misschien geen goed plan. Maar kan ik het helpen dat er voor mij maar 1 man op deze hele wereld is? Al 12 jaar ben ik verliefd op 'm. 10 jaar ben ik met 'm getrouwd geweest. 2 jaar daarvan was geweldig. 6 jaar was 't hel. 2 jaar is hij in het buitenland geweest, was ook hel, maar dan alleen maar mijn hel. In de periode dat hij in 't buitenland was ben ik officieel van hem gescheiden. En juist toen ik dacht dat het goed zou komen met me, stond ie ineens weer voor m'n neus. Nu zijn we anderhalf jaar verder en we zien elkaar elke week, 1 dag. In de eerste instantie was dat vanwege onze zoon. Maar langzaam aan is alle boosheid weg geebt en is er vriendschap ontstaan. In deze anderhalf jaar is uitgekomen dat hij, nog wel op de dag dat onze scheiding officieel werd uitgesproken opnieuw vader werd. Ziek was ik daarvan. Ik heb er weken mee rondgelopen, ik kon niet meer slapen, at aan een stuk door. (stress-eter) Ik maakte mezelf gek met de gedachte dat hij van iemand anders hield, iemand die hem wel gelukkig maakte. Ik was woedend op mijzelf dat ik niet was wat hij nodig had, wat hij wilde. En dan die baby nog. Daar kon ik al helemaal niet over nadenken. Maar de tijd heelt een hoop. We hebben in de afgelopen 12 jaar een hoop meegemaakt samen. We hebben elkaar ongelukkig gemaakt. Eerst was ik er natuurlijk van overtuigd dat ik er alles aan had gedaan om het te laten werken en dat hij er gewoon helemaal niets voor deed. Maar feit is: ik was gewoon slaafs. Mijn liefde voor hem was eigenlijk best obsessief. In de afgelopen anderhalf jaar is er iets tussen ons gegroeid dat er niet eerder is geweest. Vriendschap. Oprechte vriendschap. Het is goed tussen ons. We kunnen onszelf zijn bijelkaar. Er is liefde gegroeid. We zijn opnieuw verliefd. Tegen alle verwachting in, langzaam en ondanks alle obstakels. Obstakels zijn er nog steeds. Hij is ook getrouwd met de moeder van 'dat' kind. Hij is met haar getrouwd vanwege 'dat' kind. Hij wil van haar scheiden maar wegens omstandigheden is dit nog niet mogelijk. Dat begrijp ik. En daar kan ik wel mee leven..........zolang hij hier is en niet daar. 6 weken per jaar is hij daar, verdeeld over 2x. En dat kan ik verstandelijk ook wel verdragen, hij heeft daar zijn moeder en zussen, zijn zoontje. En een vrouw.... ik haat haar. Niet redelijk, weet ik ook wel, maar toch haat ik haar. En 'dat' kind....daar heb ik ook 'n hekel aan. Zeer onterecht, het is 'n kind, dat kan 't ook niet helpen dat het in deze situatie is geboren. Maar toch....
Gisteren is hij vertrokken, voor 18 dagen. Hier is er gelukkig alweer 1 van voorbij. Verstandelijk kan er mee leven, zolang hij hier is, bij ons. Maar van binnen slijt 't gewoon niet. Steeds toch die steek. En als hij daar is voel ik steeds de angst dat ik in een val ben gestapt waar ik nooit meer uitkom. Er is in die 12 jaar nooit een andere man geweest die mij zo heeft geraakt. Hij was mijn eerste en enige liefde en ik wil heel graag de rest van mijn leven samen met hem doorbrengen. Maar ik wil hem niet de rest van mijn leven delen. Ook al is dat maar 6 weken per jaar. Dat heb ik hem ook gezegd. Hij krijgt van mij de tijd om dit op te lossen, maar die tijd is niet onbeperkt. Totdat dit is 'opgelost' staat onze relatie op 'n laag pitje. We zien elkaar eens per week en in de meeste gevallen is dat samen met onze zoon. En dan hebben we het echt superleuk en het wordt steeds moeilijker om iedere keer weer afscheid te moeten nemen. Maar ik kan niet anders. Ik heb het geaccepteerd, maar dat betekend niet dat ik er geen verdriet van heb. Telkens weer. Ik kom hier op deze site om van me af te schrijven, om te delen. Verdriet om liefde is intens en ingrijpend. Het kan ons hele 'zijn' beheersen. Vaak stuit je op onbegrip vanuit je omgeving. Dat belet ons soms om met ons verdriet om te gaan of het te uiten. Dat is het fijne aan deze site. Ook al is 'n ieders situatie anders, maar men begrijpt het verdriet en de pijn die samen gaan met ldvd.
Sterkte allemaal!