De hele dag mezelf ervan kunnen weerhouden om iets van mezelf te laten horen. Was echt niet makkelijk, maar 't was me gelukt. Maar net belde hijzelf dus. hij hoorde iest in mn stem. Logisch, had weer lopen janken natuurlijk. Eigenlijk had ik me voorgenomen dit gesprek te voeren als hij terug was en ik weer een beetje normaal kon praten. Maar hij vroeg dus wat er was. Ik zei:'nix' maar na wat aandringen zei ik dat ik gewoon niet zo blij was. Toen vroeg hij mij waarom ik niet blij was, had ik slecht nieuws gehad? Toen knapte er iets in mij.Hij vroeg: kan ik iets voor jou doen om je te helpen? Ik zei hem dat hij uit m'n leven kon verdwijnen, iets doen waardoor ik m'n grens bereik en ik hem niet meer kan vergeven. Niet iets waardoor ik hem zou gaan haten, want ik wil gewoon nix meer voelen voor 'm. Ik begon mijn verhaal te doen, tussen het snikken door natuurlijk. Ik zei hem dat ik al 11 jaar lang voor 'm heb gevochten, ik heb alles voor hem gedaan en gelaten. Maar steeds weer die stomp in mn maag, dat mes in mn hart. Ik vroeg 'm of ik 'm misschien ooit iets gedaan heb waardoor hij zo'n hekel aan me heeft dat e er op uit is om mij contstant op mijn hart te trappen. Maar dat mocht ik nooit meer zeggen, zei die. Hij vroeg waarom ik hem niet wilde spreken tijdens zijn verblijf daar. Ik heb 'm verteld dat ik niets met zijn leven daar te maken wil hebben. Het is gewoon een kwelling voor me om op de achtergrond zijn kind te horen brabbelen, haar te horen praten. Hij had gezegd dat hij en zijn familie mij en onze zoon graag willen ontvangen in December. Ik vroeg hem hoe hij dat voor zich zag. Hij zei: zij gaat gewoon met onze zoon naar haar ouders, zij woont bij zijn moeder in huis, jullie kunnen dan gewoon bij mama logeren. Echt tjakka, weer een stomp in mijn maag. Alsof ik ga slapen in 't bed waar de man, voor mijn gevoel toch nog MIJN man, waar ik van hou met haar slaapt en een kind heeft gemaakt. OMG!! Ik kan gewoon niet geloven dat ik maar niet wil geloven dat wat 't ook is dat hij voor mij voelt, het heel ver weg is van wat men liefde noemt. Na mij te hebben aangehoord, hij heeft de hele tijd niets gezegd, zegt hij (best heel lief): ik ben blij dat je het hebt gezegd, ik ga erover nadenken, ik zal kijken wat ik voor jou kan doen om jou te helpen. Als ik er niet zo'n verdriet van had, zou ik hierom hebben kunnen lachen. Maar ik heb er wel verdriet en pijn van. Ik ga zo ongeveer stuk. En zo stom als ik ben zeg ik dan aan het einde: sorry dat ik je hier nu mee lastig veel tijdens je vakantie, dat was helemaal niet mijn bedoeling. Tsja, ik zeg sorry. Zo ver ben ik heen, dat ik me verontschuldig voor 't feit dat hij niet van mij houd. (althans niet zoals ik als 11 jaar heb gehoopt dat hij op 'n dag van mij zou houden)
Ik weet wel dat ik de enige ben die deze cirkel kan doorbreken. Maar ik heb er simpelweg de energie niet voor. Ik kan niet eens boos op 'm zijn.
En dan is er die eeuwige angst dat als ik de knoop doorhak, hij niet voor mij zal vechten. Dat ie me gewoon zal vergeten. En omdat ik daar niet over na wil denken ga ik weer allerlei excuses voor 'm verzinnen waarom hij doet zoals hij doet en dan is het einde van het liedje niet hij , maar ik de boosdoener.
Ik wil helemaal niet huilen en ik wil helemaal niet voelen. Maar ik kan de knop niet meer omzetten. Ik zit inmiddels al bijna 8 maanden thuis met 'n burn out. Deze burnout is voornamelijk werk gerelateerd, maar natuurlijk speelt mijn prive siutatie van de de afgelopen jaren wel mee. Voor m'n burnout, stopte ik alles weg. Ik voelde nix, geen pijn, geen verdriet, geen onvrede, maar ook geen geluk. Ergens ben ik blij dat er verdriet uitkomt, maar het voellt wel alsof mijn leven beter was toen ik het nog niet voelde. Nu het er eenmaal is, lijkt er geen eind aan te komen. Verdriet en pijn, letterlijke pijn in mijn hart en in mijn buik. Het is heel waarschijnlijk dat het verdriet en de pijn van het gevecht van de afgelopen jaren, boven op de pijn en het verdriet van de huidige situatie maakt dat ik soms het gevoel heb dat ik erin verdrink, dat 't voelt alsof het nooit meer over kan gaan. Maar waar het ook vandaan komt, ik vind dit voelen behoorlijk k.

Nou ik heb m'n pijnlijke hart weer ff gelucht. Bedankt voor het lezen en ik begrijp ook jullie verdriet. Liefdes verdriet is echt een soort rouwproces. En al gaat een ieder er anders mee om, we hebben allemaal pijn in ons hart.

Sterkte allemaal! x