Superbedankt voor jullie reacties. Ik kon 't bijna niet geloven. Niemand vind me 'n sukkel. Hihi. Wat een verademing om gewoon mijn gedachten te kunnen delen en dat er dan mensen zijn die met je mee kunnen voelen, zonder te zeggen: je had 't kunnen weten of zie je wel. Of, nou als ik jou was, zou ik 'm GEWOON vergeten. 'T idee alleen al dat er iemand is die weet wat ldvd is en hoe het je kan beinvloeden is al gewoon wow...
Het is best zwaar om iedere dag je masker met je happy face op te zetten terwijl je eigenlijk het liefste in 'n hoekje zou gaan zitten en zwelgen in je verdriet. Gelukkig krijg ik daar weinig kans voor met mijn zoontje. Maar 's Avonds als dat masker afgaat en ik alleen in 't donker naar 't plafond lig te staren dan valt 't als 'n dikke deken over me heen. Dan vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ik zoveel voor hem voel en dat hij dat niet snapt. Naar mijn idee zou ik verder kunnen als hij zou zeggen: het spijt me verschrikkelijk, maar ik voel niet hetzelfde voor jou. Maar als ik hem naar zijn gevoelens vraag, zegt hij: ik heb heel veel lieve gevoelens voor je. Pfff, wat moet ik daar nou van denken. Hij is echt heel lief voor me hoor als we samen zijn, ik mag ook altijd op z'n heerlijk brede schouder uithuilen, maar het schept niet echt een duidelijk beeld van wat hij nou eigenlijk van mij wil. Eigenlijk is 't denk ik een zwaar geval van niet met en niet zonder kunnen. Misschien voor hem ook wel. Vanuit zijn cultuur is meerdere vrouwen hebben niet geheel vreemd. Maar hij heeft mij altijd gezegd, dat dat niets voor hem was. En ik dacht inmiddels:'ach, men zegt dat je van meerdere mensen tegelijk kunt houden. Ik heb t zelf niet ervaren, maar ja alles is mogelijk tegenwoordig. En zolang ik haar niet tegen hoeft te komen, of naar hun samen moet kijken, is het zo erg nog niet. Hij is n heel jaar bij mij geweest en nu maar 4 weken bij haar, dus wat heb ik te klagen. Maar nu hij niet hier is, maar daar, houd de (onverdraagelijke) gedachte aan hem en haar samen en dat ze het leuk hebben samen me meer bezig dan me lief is. Soms denk ik: als ik je niet alleen kan hebben, dan wil ik je misschien liever helemaal niet! Wat lijkt mijn leven van voordat ik van 'm hield simpel. Ook al had ik het meeste nietwillen missen en ik het beste deel van hem bezit, omdat ie dat in onze zoon heeft 'gestopt', zou best fijn zijn als ik gewoon iemand had ontmoet die wat minder gecompliceerd in elkaar zat en gewoon van me ze houden.
Wat een treffende laatste zin
Zou best fijn zijn als ik gewoon iemand had ontmoet die wat minder gecompliceerd in elkaar zat en gewoon van me zou houden.
Deze zin komt me ook regelmatig bij mij voorbij.
Waarom moet het allemaal zo complex zijn en kun je niet gewoon genieten van wat er tussen 2 mensen is.
Is dat dan een 2 strijd die telkens in een relatie voorbij komt om te testen of een relatie nog wel goed in elkaar steekt?
Na alle ervaringen van nu zeg je dan ook: nou laat dan maar zitten, als dat zo moet.
Maar als alles zo simpel was was er aan de liefde ook niet veel denk ik.
Ik denk dat je moet blijven strijden voor een geliefde in een relatie. Maar als 1 van de 2 het opgeeft, moet je zelf misschien ook wel stoppen en iemand gaan zoeken die wel verder voor je wil gaan dan dit.
Complex complex complex. pfffffffff
Sterkte in je strijd met je gevoel. Ik voel het met je mee.
Tripstar
2strijd is niet erg....
Complex en 2strijd. Da's best 'n spannende of gevaarlijke combinatie. Misschien zoeken we het zelf wel op. Ik heb jouw blog gelezen, heel heftig. Maar ook bij jou was 't vanaf 't begin al een strijd. Zij zat nog met veel verdriet dat niet verwerkt was. En daarbij sprak je over de 'bagage' die ze bij zich had. Dat op zich is al best complex. Bij mij was het vanaf het begin al complex omdat hij uit een andere cultuur komt. Daarbij kom ik uit een nogal strenge regligieuze omgeving en hij ook, maar dan een ander geloof. Voor mij betekende dat in de 1e instantie uitdaging. Ik dacht aan de regel 'liefde overwint alles'. Maar soms is liefde niet genoeg, zo blijkt. Althans als de liefde van de een groter is dan die van de ander. Dan is er eigenlijk al geen sprake meer van 2strijd. Ik geloof ook echt in vechten voor 'n geliefde. Ik ben ook nog steeds wel bereid om te vechten. Maar dat is denk ik ook mijn 'bad luck'. Ik weet niet wanneer ik op moet geven. Soms voelt 't of m'n maag als boksbal word gebruikt en m'n hart als stressbal en op die momenten denk ik, 't is genoeg, ik ben er zo klaar mee. Maar als ik er dan weer over nadenk dan denk ik: misschien kan ik dit of dat nog proberen. Dan ga ik gewoon aan mezelf twijfelen of ik wel genoeg doe. En uiteindelijk is die strijd dan tussen mij en mijzelf. Strijd tussen hart en verstand.
Maar 't is zoals je zelf ook al zegt, als 't alleen maar mooi en makkelijk was dan is lieftde ook nix aan.
Jij ook sterkte.
Complex
Het woordje complex is voor mij een heel beladen woord geworden.
Mijn ex vond het ook te complex en ik kreeg de schuld.
Dat hij zelf het zo complex heeft gemaakt door al zijn onzekere gedachtes en het feit dat hij mij geen antwoorden gaf, komt bij hem niet op denk ik.
Je bent absoluut geen sukkel.
Dat gevoel komt door al die opmerkingen van anderen die het niet lijken te begrijpen.
Hier vind je inderdaad de begrip die je nodig hebt. Ik baal ook echt dat ik deze site niet maanden eerder heb gevonden.
Die laatste zin van je is inderdaad erg treffend.
Waarom zoeken mensen altijd naar iets... hou gewoon van die persoon zoals hij/zij is.
Inderdaad...
Tja, houden van iemand zoals hij is, schijnt niet zo makkelijk te zijn als het lijkt. Nou heb ik geen vergelijkingsmateriaal, dus ik kan niet zeggen of het met de een makkelijker is dan met de ander. Maar ik hou nog steeds van hem, ondanks zijn complexe karakter. Ik heb het altijd heel erg gevonden dat ik, zoals hij het noemde: een heel uitnodigend gebakje was, maar als hij er dan een hapje van nam, miste hij de suiker.
Heb veel suiker toegevoegd, maar het was nooit genoeg.
Het lijkt mij heel simpel, je houd van iemand zoals hij is anders is het geen houden van. Maar misschien denk ik daar te simpel over.