Vandaag overleg met hem. Hij doet gewoon gezellig en aardig. Maar geen toenadering, geen opmerkingen, geen knipoog niets. Het is over, het is voorbij. En het is aan mij om dat te accepteren. Au... mijn ego is gekrenkt...
Wispelturig...? Welnee Want ik vond m toch niet meer leuk? En nu hij mij niet meer leuk lijkt te vinden doet het toch pijn. Is dat nou verliefd zijn of is dat nou dat ik leuk gevonden wil worden door iemand.

Ook raar he... vrijdag was ik overtuigd dat ik me vergist heb. Het is geen leuke en aardige man. Hij heeft gewoon geen interesse en eigenlijk was dat wel oké. Maar toch blijft er een stemmetje in mijn achterhoofd zeggen. ... ja maar wat nou als? Hij wil nu niet omdat je nog niet klaar bent met je scheiding. Hij wil geen rebound zijn. ... daarom is ie niet zo aardig en houd ie afstand. Hij wil zich niet weer verliezen in zijn gevoel wat hem uiteindelijk pijn gaat doen. Maar misschien straks... over een tijdje. ..

Nadat ik mezelf gruwelijk had opgefokt voor de afspraak die ik vandaag met mijn soort van vlam had, moet ik zeggen dat er toch wel sprake was van een soort anti-climax.
Hij informeerde beleefd naar de scheiding, hoe het er mee staat en wat de vorderingen zijn. Ik heb het hem uitgelegd, verteld wat we allemaal aan het doen zijn, en dat alles terwijl we richting een lunch room liepen. Tijdens de lunch ook gepraat, veel over de de kinderen, hoe hij het nou doet na zijn scheiding enzo.

Ik schreef al dat ik een afspraak met hem heb gemaakt voor vrijdag. Het moet, ik moet het met hem bespreken anders weet ik nooit waar ik aan toe ben en of mijn intuitie me echt zo in de steek heeft gelaten. Maar tot die tijd ben ik in staat mezelf helemaal gek te maken.

De laatste keer dat we elkaar spraken maakten we een wandeling. Ik praatte over mijn op handen zijnde scheiding, hij gaf duidelijk aan dat hij vond dat ik dat echt moest doen. Maar hij wilde niet de reden zijn. We namen een soort afscheid, hij moest terug naar zijn werkplek, ik naar die van mij.

Tsja... een blog beginnen. Het is wat. Het leven kan raar lopen soms. Een paar maanden geleden was er nog niet zo veel aan de hand. Tot dat mailtje van hem dat ik nog laat aan het werk was. We raakten aan de praat en gingen verder op whatsap. Ik bekende netjes dat ik getrouwd ben. Hij vond dat een drempel maar kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.