Nadat ik mezelf gruwelijk had opgefokt voor de afspraak die ik vandaag met mijn soort van vlam had, moet ik zeggen dat er toch wel sprake was van een soort anti-climax.
Hij informeerde beleefd naar de scheiding, hoe het er mee staat en wat de vorderingen zijn. Ik heb het hem uitgelegd, verteld wat we allemaal aan het doen zijn, en dat alles terwijl we richting een lunch room liepen. Tijdens de lunch ook gepraat, veel over de de kinderen, hoe hij het nou doet na zijn scheiding enzo.

We zijn weer terug gewandeld. Over hoe het zit tussen ons, gevoel, geen gevoel, wensen, toekomst, geen woord. En dat was ook eigenlijk wel goed zo. Na deze ontmoeting moet ik eerlijk zeggen dat hij een beetje zijn glans is verloren. Eigenlijk weet ik zo zeker nog niet of ik hem leuk vind. Of ik een volgende keer met hem uit zal gaan. En wat me nog het meest irriteert is dat het kennelijk te veel moeite is om te reageren op een berichtje wat ik stuurde om te bedanken voor de lunch en dat ik het leuk vond om even bij te praten.

Het kan verkeren... Ik voel nu vooral een gat, wonderlijk hoe gevoel ineens kan omslaan van wanhopig verliefd naar teleurgesteld. Daar moet ik wel een traan om laten.... Verleidelijk om nu terug te rennen naar aanstaande ex. Maar beter van niet.