De laatste keer dat we elkaar spraken maakten we een wandeling. Ik praatte over mijn op handen zijnde scheiding, hij gaf duidelijk aan dat hij vond dat ik dat echt moest doen. Maar hij wilde niet de reden zijn. We namen een soort afscheid, hij moest terug naar zijn werkplek, ik naar die van mij.

Sindsdien houd hij afstand, maar als we elkaar tegenkomen zijn daar die ogen die me aankijken alsof ze me willen opeten. Hij houd afstand omdat hij niet de reden wil zijn dat ik bezig ben met scheiden. Hij praat niet met me, maakt geen afspraken en zelfs op mijn niet zo aardige whats apje heeft hij niet gereageerd. Het zou zo makkelijk zijn als er niet af en toe die verlangende blikken waren.

Ik wil hem, en ergens heb ik de hoop dat dat wederzijds is. Maar eigenlijk kan dat natuurlijk helemaal niet. Want welke man gaat nou wachten tot een vrouw gescheiden is. En welke man gedraagt zich dan als een zak, door er niet te zijn en haar zo te laten zwemmen? Waarom kan ik niet gewoon accepteren dat hij door is gegaan met zijn leven en mij waarschijnlijk gewoon vergeten is... Waarom ... waarom... Alsof uit elkaar gaan met mijn man al niet ingewikkeld genoeg is zonder al deze gevoelens voor een ander...