Soms vind ik mezelf maar echt een stomme muts. Ik maak het mezelf zo veel moeilijker..
Ik blijf maar hoop houden. Keer op keer op keer op keer. En toch denk ik ook dat die hoop niet helemaal mijn schuld is.
Hij heeft me verteld dat hij me niet meer wil. 'Voor nu, wie weet hoe ik er over een half jaar over denk? Je kent me, ik hou graag alle opties open.'
Hij heeft me nog een keer verteld dat hij me niet meer wil. 'Ik mis je wel heel erg, wil je morgen afspreken?'

Weer een paar moeilijke dagen achter de rug.
Sinds ik woensdag de brief van mijn ex heb gekregen ligt alles weer overhoop. Ik heb mijn ex gezegd dat ik hem niet meer terugwil. Maar dit is niet waar. Ik wil hem terug, heel graag zelfs.
Hij verteld me ook dat hij me niet terug wil. Maar hij verteld me ook dat hij me verschrikkelijk mist.
Wat moet ik hier nou mee?
Moet ik hem mijn werkelijke gevoelens vertellen? Moet ik niets van me laten horen zoals mijn eigenlijk plan was?

Ik zal nog een keer in het kort mijn verhaal opschrijven.

Gisterochtend heb ik eindelijk de knoop door kunnen hakken; ik heb al het contact met mijn ex verbroken.
Ik heb lang getwijfeld of het wel de juiste beslissing was. Ergens was ik erg bang dat ik bij hem naar de achtergrond zou verdwijnen. Maar ik wist ook dat we nu allebei tijd voor onszelf nodig hebben. Ik weet niet goed wat ik verder wil en ik heb het idee dat hij dat eigenlijk ook niet weet. Ik wil dat hij nu gaat uitvinden hoe het leven is zonder mij en ik wil mezelf laten zien dat ik niet afhankelijk ben van hem.

Maandagochtend. Weer vroeg wakker. Weer gelijk mijn hoofd vol ronddwarrelende gedachtes..
Ik mis hem. Ik mis hem met heel mijn hart. Dat hij vandaag heeft willen afspreken helpt daar absoluut niet bij. Aan de ene kant ben ik blij en trots dat ik 'nee' heb kunnen zeggen. Aan de andere kant doet het afschuwelijk veel pijn. Wat nou als dit zijn manier is geweest om te zeggen; ik wil je terug? Wat nou als hij hetzelfde denkt als ik; vooral niet laten zien hoe zwak ik me voel, hoe kwetsbaar. Doe jij er maar een keer moeite voor. Het voelt als een gemiste kans om dingen weer goed te maken.

Vandaag weer met je gechat. Het begon onschuldig, gezellig zelfs.
Op een gegeven moment vroeg je wat ik aan het doen was. Ik vertelde je dat ik, behalve met jou, ook met iemand anders aan het praten was. Dat raakte je, misschien deed ik het daarom ook wel. Ben nog wel zo aardig om je niet te vertellen dat die jongen serieus interesse in mij heeft, dan zijn de poppen helemaal aan het dansen.
Uiteindelijk heb ik je verteld met wie ik dan aan het praten was en toen leek je weer wat rustiger te worden.

Mijn verstand is er klaar voor. Mijn gevoel nog niet.
Ik ben er klaar mee. Klaar met hem, klaar met ons. Hij is klaar met mij. Alle ingrediënten zijn er, maar ik voel nog steeds wat voor hem en dat irriteert me.
Als ik terugkijk naar 'ons' dan kijk ik terug op een mooie periode met ook een aantal heel zware momenten.
Mijn ex is een schat, absoluut. Maar hij heeft ook een kant waar ik niet mee om kan gaan. Dus het is inderdaad beter dat we uit elkaar zijn. Allemaal verstandelijk geredeneerd.