Hee MeMarij,

Kom net uit bed en uit de bank met een bakje koffie en ik denk laat ik eens wat afleiding zoeken op de site. Loop jij nou met mijn gedachten rond ? ha ha ha.
Ohhh mens wat herkenbaar wat je schrijft. Het is alsof je mijn gedachten hebt zitten lezen.
Zat net op de bank hetzelfde als jij te mijnmeren over de zelfde zaken.
Mijn God wat doet het soms zeer. Gister had ik al een stukje geschreven in mijn blog dat het zo moeilijk kon zijn en als je denkt: Het gaat weer een stukje beter, dan komt er plots weer iets voorbij waarmee de hele mallemolen weer begint op te starten en die begint weer te draaien door mijn hoofd.....pffffffff. Om gewoon gek van te worden.
Weet niet of jij ook zo iemand bent, maar zat straks het volgende te bedenken.
Wanneer iemand mij in het leven iets aan doet waar ik het niet mee eens ben, kan ik bikkelhard zijn en gewoon afscheid van iemand nemen omdat ik deze persoon gewoon niet meer in mijn omgeving wil hebben.
Dan voel je wat, dat het niet goed zit en niet goed voor je is.

Nu heb ik dat met haar ook gedaan en mijn verstand zegt me ook dat dit niet meer gaat werken. Maar afscheid nemen? Ja dat heb ik wel gedaan. Maar waarom geeft het me toch nog zo'n klote gevoel.

Heb ik er misschien geen goed aan gedaan?
Verstand: Jawel, is goed zo voor je. Ze verdiende je totaal niet.
Hart: Jawel, maar.....

Zou het misschien nog goed gaan komen?
Verstand: Zou je dat uberhaubt nog wel wilen. Wil je weer in de zelfde rottige wereld terug waar je de laatste tijd in zat? Gaan we dus niet doen, he?
Hart: Is wel goed zo even, maar......

enz. enz. enz. enz.

Eergister kreeg ik iets te horen van iemand die hier veel mee bezig is en dat helpt me wel een beetje.

Het leven bestaat eigenlijk maar uit 2 elementen:
Liefde en Angst
Iets daar tussen in bestaat niet. Alles wat je denk dat daar tussen in valt, is toch toe te wijzen aan 1 van deze 2.
Zo ook je liefdesverdriet. Valt definitief onder angst.
Bang om los te laten wat eens heel mooi was.
Bang om zaken toch verkeerd te doen.
Bang om haar niet meer terug te zien.
Bang om haar toch te kwetsen, wat je eigenlijk ook niet wil.
Bang om ...... noem maar op.

Dus de signalen vanuit je hart zijn allemaal gebaseerd onder de noemer angst en onder liefde.
Het geeft me in ieder geval wel een beeld waar het gevoel daadwerkelijk vandaan komt.
Maar het neemt het gevoel zeker nog niet weg. En hou ook 1 ding in de gaten dat jij het "rouwproces " waar je nu in zit, bepaald hoe lang het duurt en niet een ander.
Ook verplicht afleiding zoeken valt niet mee. Ik weet het. Want meestal na een paar minuten drukt het klote gevoel zich toch weer naar voren en concentratie valt ook weer weg.
Het heeft gewoon tijd nodig, veel praten met ons en je omgeving. En gun het ook de tijd.
Maar soms denk ook ik dat ik het zo niet langer meer trek. Waar blijft mijn oude vertrouwde ik die ik was.
Lachend, liefdevol, klaar staan voor anderen, gelukkig met het leven.....
Waar is die gebleven?

Sterkte en ik leef met je mee.

Tripstar