Vandaag weer met je gechat. Het begon onschuldig, gezellig zelfs.
Op een gegeven moment vroeg je wat ik aan het doen was. Ik vertelde je dat ik, behalve met jou, ook met iemand anders aan het praten was. Dat raakte je, misschien deed ik het daarom ook wel. Ben nog wel zo aardig om je niet te vertellen dat die jongen serieus interesse in mij heeft, dan zijn de poppen helemaal aan het dansen.
Uiteindelijk heb ik je verteld met wie ik dan aan het praten was en toen leek je weer wat rustiger te worden.
Je vertelde me wat je allemaal mist aan ons; dat je het jammer vindt dat je niet meer naast mij wakker wordt en dat soort dingen.
Vervolgens vraag je me of ik zin heb om morgen wat te gaan drinken.
Alle alarmbellen gingen af bij mij. Van het weekend wilde je niet afspreken en nu ineens wel? Waarom is dat?
Je zei; ik heb het idee dat jij nu beter in de hele situatie staat. Van het weekend had ik het idee dat ik je nieuwe hoop zou geven door met je af te spreken en nu heb ik het idee dat het geen kwaad kan.
Zodra je me dat vertelde heb ik je afgewezen. Ik heb je gezegd dat je ontzettend tegenstrijdig overkomt en dat je misschien eerst eens voor jezelf moet gaan bedenken wat je nu eigenlijk wilt.
Ik ben geen marionet die danst zoals jij dat wilt. Ik heb een eigen leven en ik wil daar graag mee verder. Of dat met of zonder jou zal zijn weet ik nog niet en wat voor een rol je gaat krijgen weet ik ook nog niet. De tijd zal het leren. Maar momenteel ben je er erg hard naar op weg dat ik op een gegeven moment stop zeg en dat je dan ook definitief uit mijn leven verdwijnt. Ik hou nog steeds van je, heb veel voor je over maar ik laat je geen spelletjes met me spelen..