Eindelijk, eindelijk heb ik een goeie dag.
Het heeft ruim anderhalve week geduurt, maar ik heb nog geen traan gelaten vandaag.
Ik merk dat ik nu rustig aan m'n ex kan denken. Ik vind het nog altijd rot dat het uit is, merk dat ik hem flink mis. Maar het maakt me niet meer zo van slag.

Goed, een paar dagen geleden alweer. Het gaat op zich best goed met me en daar ben ik trots op.
Mijn ex heeft aangegeven dat ie afgelopen dinsdag met me had willen praten. Daar heb ik over na zitten denken en ik ben tot de conclusie gekomen dat dat ook is wat ik wil. Dus ik heb hem gevraagd of hij vanmiddag tijd had om even samen te gaan zitten. Ging niet.
Ok, morgen dan? Nee gaat ook niet. Eigenlijk wil hij helemaal niet. Nu ineens is meneer er niet klaar voor om te praten..
Ik snap er echt de ballen van. Dan weer wel, dan weer niet. Wat wil je nou?

Mijn gedachten springen van de hak op de tak..

De ene keer ben ik ontzettend kwaad, het volgende moment ben ik verdrietig, dan weer is er berusting en het gevoel dat het inderdaad beter is zo.
Ik weet dat ik nog niet van mezelf kan verwachten dat dit ineens weg is, maar het zou zoo fijn zijn om een beetje rust in mn hoofd te krijgen.

Ik heb gister al het hele verhaal ingestuurd van onze breuk van een week geleden.

Vandaag had ik met hem afgesproken om onze laatste spulletjes uit te wisselen. Ik zou eerst naar Utrecht Centraal reizen om daar de spullen te ruilen en daarna door naar Gouda om daar met een vriendin een leuke dag te hebben.
Het begon al onwijs slecht, vertraging met de trein. Daarna belde mijn vriendin af, door omstandigheden kon ons uitje niet door gaan.
Ik heb mezelf ontzettend opgepept door vandaag dus ik wilde persé door naar Utrecht voor mn spulletjes.

Ik ben een jonge meid van 21 jaar en vorige week dinsdag is mijn relatie na ruim een jaar verbroken.