Eerst en vooral wens ik iedereen hier al het beste voor 2011. Moge het een jaar worden van niet te veel verdriet, verwerking, nieuwe kansen en uiteraard veel liefde. Net zoals jullie weet ik niet wat het nieuwe jaar zal brengen, maar ik hoop in elk geval dat het beter zal eindigen dan dat het begonnen is...

Ik heb intussen nog wat zitten snuisteren op jullie blogjes en wat een gevoel van herkenning! Opluchting ook. Ik ben er zo dankbaar voor. Niet dat ik blij ben dat het jullie ook overkomt uiteraard, maar gewoon te weten dat je niet de enige bent. Sommigen onder jullie nemen mij de woorden uit de mond en laten mij sprakeloos achter. Het hadden mijn woorden kunnen zijn. Het is mijn gevoel dat jullie in al jullie woorden vatten. Het voelt als een deken van troost om een lijf vol chaos.

Na hier een tijdje jullie verhalen gevolgd te hebben, vind ik de tijd gekomen om het mijne misschien ook eens te vertellen. Een ander verhaal, maar dezelfde pijn. Maar ik geloof dat het kan opluchten om alles eens van me af te schrijven. Om alles eens te delen. Want ik zit al zo lang vast in mezelf...