Ik heb intussen nog wat zitten snuisteren op jullie blogjes en wat een gevoel van herkenning! Opluchting ook. Ik ben er zo dankbaar voor. Niet dat ik blij ben dat het jullie ook overkomt uiteraard, maar gewoon te weten dat je niet de enige bent. Sommigen onder jullie nemen mij de woorden uit de mond en laten mij sprakeloos achter. Het hadden mijn woorden kunnen zijn. Het is mijn gevoel dat jullie in al jullie woorden vatten. Het voelt als een deken van troost om een lijf vol chaos.

Ik vraag het mezelf dikwijls af: is dit nog normaal? Kan je jezelf meer dan 4 jaar vastklampen aan iets wat misschien nooit meer zal zijn? Dan besef je weer in een zeldzaam moment dat het tijd geworden is, dat je effectief moet lossen, doorgaan, het beeld niet langer vasthouden en de pijlen richten op een nieuwe toekomst. En een uurtje later ben je dat alweer vergeten en blijven de spullen die er nog stonden er toch nog maar even staan.

Hoeveel keer heb ik al gezegd dat het genoeg was? Dat ik ging voor 'het plan', het 'verder-met-je-leven' plan? Ik denk zo gemiddeld 2 keer per jaar. Om het dan evenveel terug op te bergen en toch nog even af te wachten. Waarop? Ik weet het zelf niet.

Mijn verhaal begint bijna 5 jaar geleden, toen alles nog bij het oude was en goed leek. Op het eerste zicht, want dat was het zeker niet. Dat besef is later gekomen, na 'de breuk', in talloze momenten van zelfreflectie en terugblikken op iets waar je voor de breuk misschien te weinig of helemaal niet hebt bij stilgestaan. Of toch wel, want er zijn gesprekken geweest, tekenen aan de wand, discussies en weer verder gaan. Maar toen is er niet genoeg bij stilgestaan, er werd teveel verondersteld dat alles zichzelf wel zou genezen.

Tot het te laat was.

Er was geen weg meer terug. 'De ander'. Een oude vriend die plots weer in mijn leven was gekomen, en na een feestje sprong de vonk over. Hoofd op hol, vlinders in de buik, een niet te stoppen verliefdheid. Gekust. Thuisgekomen. Een wrak. Niet geslapen, niet gegeten, niets gezegd, en opnieuw niet geslapen. Ik zie me nog zitten, zondag om 3 uur in mijn eentje op de sofa, orde proberen te scheppen in de wirwar van de gedachten en gevoelens. Paniek en complete chaos. Schuld. Angst. Pijn. Ziek geveinsd en dankbaar voor de stilte.
Tot maandag. Ik wist dat dit niet over zou gaan. Ik wist ook dat dit moest uitgesproken worden. Op geen enkel moment heeft de gedachte door mijn hoofd gespookt dat ik dit misschien wel eens zou kunnen verzwijgen. Zoveel was er toch niet gebeurd tenslotte? Neen, dat was geen optie. Voor mij was dit hoogverraad. Bedrog met een grote 'B'. Dus maandag de confrontatie en de biecht. Met horten en stoten kwam alles eruit. Er was ongeloof, verdriet, angst en totale ontreddering. Langs beide kanten. Na een paar uur heb ik mijn spullen gepakt en heb ik beslist om terug een tijdje in te trekken bij mijn ouders.

En toen is het vechten begonnen. Het mijne en het zijne. Zijn gevecht tegen de onmacht en het niet weten hoe het verder zou gaan. En bij mij is het in al zijn verschillen eigenlijk hetzelfde gevecht geweest.
Aangezien dit mijn verhaal is, probeer ik jullie zoveel mogelijk mijn weg te belichten, maar laat mij duidelijk zijn: in wat ik zeg wil ik op geen enkele manier de indruk geven dat IK degene ben die hier vooral heeft onder geleden. Integendeel zelfs. Ik weet welke pijn en groots verdriet dit al 4 jaar met zich heeft meegebracht. Ik ken het verdriet in al zijn facetten en weet hoe het tot hoop en absolute wanhoop kan leiden. Ik besef hoe zeer het in je poriën dringt, dat het je overneemt en je laat afglijden in iets waarvan je nooit hebt gedacht dat het bestond. Ik heb het gezien, gevoeld, geweten. Ik ben niet vergeten wat ik veroorzaakt heb. En daar ligt volgens mij het grootste deel van het probleem.

Ik heb eerst moeten vechten tegen het verkeerde. Althans, zo voelt het nu. In tegenstelling tot veel van de verhalen die ik hier lees, wist ik zeker dat ik geen relatie wou beginnen met 'de ander'. Ik zou het ook niet gekund hebben. Ik heb het nooit begrepen, hoe makkelijk dit sommigen blijkbaar wel afgaat. Het overstappen van de ene relatie naar de andere, het doodzwijgen van maanden- of jarenlange affaires, 'het grote geheim' kunnen dragen, als was het stiekem opnieuw beginnen roken. Ik weet nog hoe het voelde, hoe ik me voelde, die 3 uren op de bank. Aan de schade die ik had aangericht. Ik dacht aan iemand die op dat moment nog in de zalige veronderstelling leefde dat alles goed ging, en die ik binnen afzienbare tijd alles ging afnemen waarin hij tot op dat moment rotsvast in geloofd had.

Maar er is een fundamentele overeenkomst in het wel of niet aangaan van een relatie met 'de ander': het gevoel blijft. Er is geen magische uit-knop. Er moest gevochten worden. Voor de relatie met 'de ene'. Maar tegen het gevoel voor 'de ander'. Zo heb ik het ervaren en zo kan ik het niet anders verwoorden. Dus ben ik beginnen vechten. Vooral met mezelf en met de tegenstrijdige gevoelens waar ik maar geen vat op kreeg. Ik wist wat ik zou verliezen als het te lang duurde. Maar ik wist ook dat ik niet kon verdergaan en het zomaar achter me kon laten, alsof het nooit gebeurd was. Hoe kon ik verder in mijn relatie met S. terwijl mijn hoofd vol zat met 'de ander'? Ik zag er geen uitweg in. Mijn hoofd moest eerst terug leeg. En dus zat er niets anders op dan de breuk definitief te maken. Het duurde te lang en het kon zo niet blijven duren. Er was voor beide geen andere mogelijkheid. Dus met twijfel werd het huis verkocht. Met twijfel werden de spullen verdeeld. Met twijfel en een hart vol spijt besloten we elk zijn eigen weg te gaan. Proberen te gaan althans.

En waar staan we intussen? Naar mijn gevoel nog geen stap verder. Na veel twijfel een jaar later toch een korte relatie begonnen met 'de ander', maar zoals verwacht is dit afgelopen hoe ik het van in het begin voor ogen had: slecht en zonder echt een kans op slagen. Terug opstaan. Doorgaan. 'De ander' definitief uit mijn hart en mijn hoofd bannen. Heeft alles beschouwd een dik jaar geduurd. Ik weet het, ik ben een draler. Ik blijf hangen. Ik heb het moeilijk met het afsluiten van dingen. Maar ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn. Nog steeds, na al de jaren.

En dan heb ik het niet over 'de ander'. Ik heb het over S. S. die al die jaren in mijn systeem gebleven en ik in het zijne. 4 jaar. Soms lijken het eeuwen en soms lijkt het allemaal gisteren pas gebeurd te zijn. Er is intussen zoveel gebeurd en toch zo weinig. Het lijkt wel of we geen van beiden verder kunnen, maar het grootste probleem ben ikzelf. Ik zit nog steeds te malen in mijn hoofd. Ik denk nog steeds terug aan de uren, de dagen, de weken en de jaren tussen 10 en 5 jaar terug. Toen alles nog goed was en toen ik het heb kapotgemaakt. Ik blijf denken aan alles wat er sinds 5 jaar is gebeurd en is gezegd geweest. Ik blijf vechten met mezelf en ik hoop dat ik eindelijk op het punt gekomen ben dat ik genoeg heb van dat gevecht dat ik nooit zal winnen. Vandaar mijn blog op deze site. Het toelichten van de andere kant van het verdriet. Het ontdekken van andere inzichten. Het loslaten van het verhaal op de wereld en zien waar het mij brengt.

Bedankt in elk geval aan jullie allen voor het lezen van mijn blog en jullie reacties, zij geven inderdaad momenten van stilstaan en denken 'je komt er wel uit'. Sommigen onder jullie zijn er al uitgekomen. Anderen worstelen ook nog steeds. Maar het vraagt inderdaad tijd. En voor mij duurt het blijkbaar wat langer. Ik hoop dat ook ik mettertijd en na het vertellen over de voorbije jaren er ook langzaamaan uitgeraak.
De volgende posts zal ik het korter houden want dit was nogal een zware dobber om door te nemen, maar nogmaals bedankt, nu al, voor het luisteren. Voor het klankbord. Voor de hoop.

Lilly