Eerst en vooral wens ik iedereen hier al het beste voor 2011. Moge het een jaar worden van niet te veel verdriet, verwerking, nieuwe kansen en uiteraard veel liefde. Net zoals jullie weet ik niet wat het nieuwe jaar zal brengen, maar ik hoop in elk geval dat het beter zal eindigen dan dat het begonnen is...

In mijn geval is het niet al te denderend gestart. En dat is nog zacht uitgedrukt. De week voor nieuwjaar heb ik vernomen dat S. iemand heeft leren kennen en dat de klik blijkbaar zo goed zit dat hij heeft besloten om er volledig voor te gaan. Wat ik hem zeker niet verwijt, het moest er ooit eens van komen. Hij heeft gelijk en ik gun hem zijn geluk. Maar allemachtig, wat was (en is het nog steeds) een klap in mijn gezicht! Gedurende de voorbije 5 jaar hebben we eigenlijk allebei wat aangemodderd, er verscheen langs beide kanten nooit iemand anders ten tonele, we bleven maar rond mekaar draaien en nu opeens... Het is wennen en het lijkt alsof ik er voorlopig nog niet echt mee kan omgaan. Ik weet niet waarom, maar ik heb sinds onze breuk altijd wel ergens geloofd dat een "wij" opnieuw mogelijk was, dat - hoe het ons beiden intussen zou vergaan - we uiteindelijk opnieuw een onkraakbare twee-eenheid zouden vormen, gesterkt door de ervaringen in het verleden en met nieuwe mogelijkheden voor de toekomst. En nu... nu is het definitief over en moet ik mijne hele toekomstbeeld bijstellen. Het is zo moeilijk...

Ik weet dat ik nu moet doorzetten, het heeft lang genoeg geduurd en ik wil vooruit. Ik MOET vooruit. Er is geen andere optie nu, dus misschien... misschien is dit het wel wat ik nodig heb om definitief los te laten en te breken met het verleden. Om het allemaal achter mij te laten en aan een nieuw leven te beginnen? Maar hoe doe je dat? Hoe lang duurt het vooraleer je echt opnieuw kunt gelukkig zijn, kunt terugkijken zonder weemoed, zonder verlangen naar 'die tijd van toen'? Wanneer stopt de eindeloze gedachtengang, de oneindige analyse van de situatie, de vragen, de opkomende paniek, het verdriet? Komt er ooit een einde aan want het is al zo lang bezig...

Misschien nu wel.
Misschien nu wel.
Misschien nu wel.
Het moet, het moet, het moet.
Ik herhaal het als een mantra in mijn hoofd, omdat ik moet.

Maar het is zo moeilijk...