Fijn... Begint mijn liefdesverdriet eindelijk een plekje te krijgen en zie ik het allemaal weer wat positiever, krijg ik zojuist te horen dat mijn contract van mijn werk niet wordt verlengd . Nog 2,5 maand, dus ik heb nog even om iets nieuws te zoeken, maar toch... Het knaagt ontzettend...

Gelukkig staat het weekend voor de deur, inclusief carnaval, dus komende dagen ga ik maar eens flink lol maken!

Ik zit in een opwaartse spiraal. Ik denk weer wat positiever, hoewel mijn ex nog steeds de ene dag ontzettend afstandelijk is, ontwijken en negeren tot en met, en de andere dag ineens weer toenadering zoekt, doet het me niet zoveel meer. Ik ben blij dat het contact weer casual begint te worden. Ze begint zelf dingen van vroeger op te rakelen, stuurt me sporadisch wat uit zichzelf, soms leidt het tot (online) gesprekken van een uur, met de nodige onzin, grapjes maken etc. Ik begin in ieder geval niet over 'ons' en hoe leuk we het ooit hadden, want dat werkt averechts.

Oh, wat zijn gevoelens toch vervelend soms ..
Vooral als ze bij beide nog aanwezig zijn. Je zit nu in de fase dat je allebei dondersgoed weet dat het niks zal worden meer, maar de momenten van contact zijn niet te peilen, er valt niets van te maken.
Er is nog steeds een sterke band, die door een van ons beide steeds word doorbroken, omdat mijn ex het gewoonweg niet meer wilt en ik zelf eigenlijk ook niet. Maar toch lach je om elkaars domme grapjes, duikt er af en toe een opmerking op die echt alleen wij 2 begrijpen en we elkaar dan even doordringend glimlachend aankijken.

Wat is toch die onlogische tweestrijd in mijn hoofd.
Het is echt voor ons beide beter dat het uit is en met vlagen voel ik me er ook heel goed bij, bij het besluit. Maar damn, wat kan ik haar soms ineens missen.

Ik mis vooral hoe ze was, omdat ze nu zoveel anders doet. Is ze zichzelf wel vraag ik me steeds af. Ik zie haar af en toe en bij momenten herken ik 'mijn oude' vriendinnetje, maar van het een op andere moment slaat ze weer compleet om. Op die omslagmomenten schiet ze in een soort zelfbeschermingsmodus en ik vind dat jammer.

Wat een toeval toch steeds.
Elke keer als ik een blog schrijf op deze website volgt er weer een onverwacht moment in positieve zin. Dit keer voor het eerst sinds weken/maanden weer een flink gesprek op whatsapp, in eerste instantie even serieus maar daarna gewoon leuk en casual over van alles en nog wat.

En ja hoor, het mij geforceerd ontwijken van mevrouw gaat gestaag door. Zo weinig mogelijk oogcontact maakt ze, constant wegkijken, in zichzelf gekeerd als ze stiekem eigenlijk om iets wat ik gezegd heb moet lachen. Zodra ze in het niets aan het staren is, is ze aan het nadenken. En zodra ze iets te enthousiast richting mij word zie je een soort kortsluiting. Ze stopt meteen met praten en gaat snel ergens anders heel vrolijk staan doen. Te opvallend en te geforceerd.

Ik heb sinds enkele dagen de bevestiging gekregen dat mijn ex mij ontwijkt, heel bewust ontwijkt.
Ze heeft dit letterlijk tegen mijn moeder gezegd. Ze zegt dat ze, zodra ze me in het echt ziet gewoon niet sterk genoeg is. En het grappige is, het valt nu ook, nu ik het weet, ineens ontzettend op.