Ik heb sinds enkele dagen de bevestiging gekregen dat mijn ex mij ontwijkt, heel bewust ontwijkt.
Ze heeft dit letterlijk tegen mijn moeder gezegd. Ze zegt dat ze, zodra ze me in het echt ziet gewoon niet sterk genoeg is. En het grappige is, het valt nu ook, nu ik het weet, ineens ontzettend op.

Ik heb wekenlang in twijfel geleefd waarom ze toch zo kil was en het leek dat ze het zo makkelijk achter zich kon laten. Ik hoorde niets van haar. Betekende ik dan niets voor haar? Was alles wel echt? Twijfel die dus voor niets blijkt te zijn geweest. Ik had gelijk, ze duwt haar gevoelens weg en ontkent ze. Dat ze het op deze manier verwerkt zal ik nooit begrijpen, ze kan haar liefde, of beter gezegd, ze wíl haar liefde niet meer aan mij kwijt, dus projecteert ze het nu op jan en alleman. Typisch gevalletje rebound. Ik mis haar nog steeds hoor, maar ik heb er ook medelijden mee.

Ik zei net, dat het ook ontzettend opvalt nu ik het weet. Afgelopen zaterdag kwam ik haar bij toeval tegen en je ziet het gewoon aan alles. Snel wegkijken bij oogcontact, heel bewust 'leuk doen' met iedereen. Beetje gek doen op het ijs buiten en op me af glijdend viel ze praktisch in mijn armen. Je zag haar schrikken. AWKWARD! Haar gezicht en uitlatingen spreken boekdelen, ze wil constant alles van me weten, maar niet meer dan 2 zinnen tegen me zeggen en snel weer bij iemand anders gaan staan. Bij de sporadische woordenwisselingen raakt ze me toch even snel aan. Ze worstelt met zichzelf zodra ze me ziet en stiekem doet me dat goed.
Het heeft enkele weken geduurd tot ze dit heeft toegegeven dus ik zie wel wat er over een paar weken haar volgende stap zal zijn. En tot die tijd leef ik lekker verder.