En ja hoor, het mij geforceerd ontwijken van mevrouw gaat gestaag door. Zo weinig mogelijk oogcontact maakt ze, constant wegkijken, in zichzelf gekeerd als ze stiekem eigenlijk om iets wat ik gezegd heb moet lachen. Zodra ze in het niets aan het staren is, is ze aan het nadenken. En zodra ze iets te enthousiast richting mij word zie je een soort kortsluiting. Ze stopt meteen met praten en gaat snel ergens anders heel vrolijk staan doen. Te opvallend en te geforceerd.

Mijn twijfel over haar gevoelens voor mij heeft plaats gemaakt voor irritaties richting haar. Waarom maakt ze het zo moeilijk, en dan vooral, maakt ze het zichzelf zo moeilijk..? Ze kan niet zo snel vrienden zijn zegt ze, maar ze kan wel binnen een maand al met een ander gaan lopen rotzooien. Dus dan kan je op z'n minst toch normaal doen naar elkaar?
Onze beide trots is gekrenkt en ze houd teveel vast aan oud zeer en oude koeien, helaas...

Ze is toch stiekem deurtjes aan het open houden. Indirect aan het peilen hoe het met me gaat en vooral laten horen hoe het met haar gaat en wat ze allemaal wel niet doet en gaat doen. Lekker af en toe met mijn moeder kletsen. Spullen van haar die ze maar niet op komt halen. Heel slinks en sluw van haar eigenlijk, en dat maakt het steeds makkelijker en makkelijker om los te laten. Ik zie dat haar muur barstjes begint te vertonen, dus ik moet vooral sterk blijven voor het geval ze straks breekt.

Vind het nog steeds jammer dat het zo moet, maar ik merk van mezelf dat mijn verwerking ook in fases gaat, dus ik denk dat er bij haar nu ook een nieuwe fase aan het in gaan is. Ik focus me voorlopig weer lekker op de toekomst.