En zo is het inmiddels weken geleden dat ik heb gesproken heb. Het blijft voelen alsof de ander is overleden. Zo was hij er altijd en zo heb je geen idee waar hij uithangt. Lang ben ik bezig geweest wie hij was in de relatie maar daar ben ik mee gestopt. Het is verlijdelijk om met die ander bezig te zijn . De ander te analyseren, te willen helpen zelfs. Het enige wat je kan doen is naar jezelf blijven kijken zodat je later niet dezelfde fouten maakt. Als de ander het heeft uitgemaakt zit je vol met vragen over het hoe en waarom...van die ander. Daar krijg je vaak geen antwoord op.

En zo kom je alleen door een winkelstraat waar je samen met die ander graag even wat dronk. Vervolgens kom je bij die winkel waar je samen doorheen struinden voor de sinterklaasaankopen. Dan rijd je verder en zie precies diezelfde auto waar jijzelf ook zo vaak in gereden hebt! En zo wordt je voortdurend herinnerd aan dat wat is geweest en doet je hart weer pijn.

Na aanleiding van mijn vorig blogbericht "dikke bult, eigen schuld" kwam ik in contact met een man die aan de andere kant van het verhaal stond, dus degene die verlaten was door zijn vriendin. Het is erg verhelderend en helend als je elkaar kunt helpen door meer inzicht te kunnen geven aan de ander die zich in het verhaal herkent. Ik moet zeggen dat het voor mij echt zo werkt. Doordat er vragen aan mij worden gesteld over waarom ik de relatie heb verbroken en waarom ik eigenlijk verdrietig ben ga je toch weer even terug naar de kern en het besef dat er in wezen niets is veranderd.

Ondanks dat ik zelf de relatie verbroken heb is het niet minder pijnlijk. Al vanaf het begin voelde ik dat hij niet de liefde van mijn leven was maar hij gaf mij veiligheid en ondersteuning in het gezin. Mijn kinderen van toen 2 en 9 liepen met hem weg en dat was geheel wederzijds. Ons gezin liep op rolletjes, we waren een geoliede machine..en toch ontbrak het aan iets..passie en onvoorwaardelijke liefde.