En zo is het inmiddels weken geleden dat ik heb gesproken heb. Het blijft voelen alsof de ander is overleden. Zo was hij er altijd en zo heb je geen idee waar hij uithangt. Lang ben ik bezig geweest wie hij was in de relatie maar daar ben ik mee gestopt. Het is verlijdelijk om met die ander bezig te zijn . De ander te analyseren, te willen helpen zelfs. Het enige wat je kan doen is naar jezelf blijven kijken zodat je later niet dezelfde fouten maakt. Als de ander het heeft uitgemaakt zit je vol met vragen over het hoe en waarom...van die ander. Daar krijg je vaak geen antwoord op. Het is wel een natuurlijke reactie om e.e.a te kunnen plaatsen maar de sleutel ligt toch bij jezelf. Het enige wat je kan doen is bij jezelf blijven , zorgen dat je de draad van het leven weer kan oppakken. En ooit komt die dag dat je weer kan lachen en weer blij kunt zijn. En dan komt er die nieuwe persoon in je leven en realiseer jij dat dit een fijnere relatie is waarin je helemaal gezien wordt en van je gehouden wordt en dan denk je " ik ben blij dat ik niet meer in die andere relatie zit, dit is zoveel fijner" Tot die dag is het doorblijven ademen, huilen en veel praten van je afschrijven zoals hier op ldvd.nl