De angst slaat me nog steeds om het hart, terugdenkend aan de laatste keer dat ik je zag. Het was goed, maar ook zenuwslopend. We hebben goed gepraat en besloten om binnenkort weer af te spreken om te bekijken of onze relatie niet te waardevol is/was om zomaar te stoppen. Het is uit maar niet over.. Mijn hart is vastgebonden op een schommel en heeft grote ups en downs. Op dit moment zou ik je willen bellen en tegen je zeggen dat je het verkeerd had. Dat je een grote fout hebt gemaakt om het uit te maken. Dat ik er altijd voor je zal zijn zolang ik je armen maar om me heen kan hebben.

Afgelopen donderdag was hij bij me en het was goed. We hebben alles besproken wat er te bespreken viel.
Mijn hart gaat naar hem uit, het zou zo makkelijk zijn als je liefde met een draai aan de knop uit kon zetten.. Maar helaas gaat dat niet.
We zijn tot de conclusie gekomen dat de relatie uit is maar niet over.. Wat ik daar ook uit verstaan moet.
De deur staat op een kier..

Het is uit.. Over en sluiten. Na een geweldig jaar gehad te hebben, we hadden echt zoveel plezier, maar ik werd ongeduldig en wilde weten waar ik aan toe was. We kabbelden maar voort en dat is lastig als je toch een lange afstand uit elkaar woont. We belden wel elke avond een uur voordat we gingen slapen en zagen elkaar elk weekend. Maar op de een of andere manier was dit niet genoeg meer voor mij. Dus ik heb hem gevraagd waar onze toekomst heenging. Waarop hij reageerde dat hij niet wist of hij genoeg van me hield...