Afgelopen donderdag was hij bij me en het was goed. We hebben alles besproken wat er te bespreken viel.
Mijn hart gaat naar hem uit, het zou zo makkelijk zijn als je liefde met een draai aan de knop uit kon zetten.. Maar helaas gaat dat niet.
We zijn tot de conclusie gekomen dat de relatie uit is maar niet over.. Wat ik daar ook uit verstaan moet.
De deur staat op een kier..
Hoop flakkert nog als een zwak vlammetje in mijn hart, maar staat op de tocht. Binnenkort gaan we bellen om nog eens af te spreken om te zien of we echt alleen verder gaan of dat onze relatie toch te waardevol is/was om zomaar te laten gaan.. Ondertussen moet ik toch gaan ontdekken wat IK wil, en niet wat hij wil.
Wil ik iemand die half/half voor me gaat omdat ie niet durft? En stiekem komt er een stil en zacht stemmetje uit mijn achterhoofd die doordringend NEEEE! Roept. Zo dubbel, ik hou van hem en wil hem nog steeds terug, maar dan wel voor de volle pond..
En het verlangen om hem te smsen/bellen blijft maar in een razend tempo rondjes rennen in mijn hoofd. Maar ik ben sterk en ik kan dit! Als hij me wil ben ik er, maar misschien ook niet.. Hij zal voor zichzelf toch die keus moeten maken. Ondertussen ga ik door!