De angst slaat me nog steeds om het hart, terugdenkend aan de laatste keer dat ik je zag. Het was goed, maar ook zenuwslopend. We hebben goed gepraat en besloten om binnenkort weer af te spreken om te bekijken of onze relatie niet te waardevol is/was om zomaar te stoppen. Het is uit maar niet over.. Mijn hart is vastgebonden op een schommel en heeft grote ups en downs. Op dit moment zou ik je willen bellen en tegen je zeggen dat je het verkeerd had. Dat je een grote fout hebt gemaakt om het uit te maken. Dat ik er altijd voor je zal zijn zolang ik je armen maar om me heen kan hebben. Ik mis je...
Maar hoe overtuig ik je van je ongelijk, hoe peuter ik aan je verstand dat de donkere wolken die je in de toekomst voor je ziet niets dan hersenspinsels zijn. Wat we hadden was goed en daar ben je het met me eens. Ik weet dat je van me houdt, en ik weet dat je me niet kwijt wilt en dat maakt alles zo moeilijk... Want toch heb je deze keus gemaakt. Moeilijk om jouw kant van het verhaal te zien, waarom je het hebt uitgemaakt.. Ik wil je begrijpen en ik wil je loslaten, en toch is mijn grootste verlangen om je adem weer in mijn nek te voelen, je armen om me heen te hebben en je zuchtend te horen zeggen dat je zoveel van me houdt.
Ik zie er naar uit je weer te zien en te kunnen aanraken, waarom snap je niet dat die donkere wolken er alleen zijn in jouw hoofd. Vertrouw op mij.. Je hoeft niet alleen door het leven, we horen bij elkaar.
En toch, toch moet ik je loslaten, gewoon omdat ik zoveel van je hou. Ik heb liever dat je gelukkig bent zonder mij dan niet helemaal gelukkig met mij. Mijn hart is verscheurd, maar met de tijd kàn en zàl ik mijn leven weer oppakken.. Met of zonder jou.

Ik hou van je met heel mijn hart.