Wie mijn blogs leest, weet dat ik vorig jaar gescheiden ben, veel emotie, pijn en verdriet heb gehad omdat hij mij van de èèn op andere dag alleen liet met twee kinderen. Een heel jaar lang heb ik niets van hem gehoord, tot hij een maand of vier geleden weer opdook in mijn leven en sinds 2 maanden is er tussen ons wekelijks contact.

Mijn ex man en ik zijn vorig jaar Mei uit elkaar gegaan na een huwelijk van 10 jaar... Veel pijn en verdriet... sinds Juni van dit jaar zocht hij weer contact met mij, eerst voorzichtig later wat meer. Vanaf begin Juli hebben we weer regelmatig contact, gaan af en toe leuke dingen doen en het is heerlijk... Verder weet helemaal niemand hier iets van, want er zijn ook kinderen in het spel en vrienden, die weten wat ik allemaal heb doorstaan.
Wel is me de afgelopen 2 maanden duidelijk geworden dat ik simpelweg van deze man houd en dat dat al die tijd ook zo is geweest...

De laatste keer dat ik hier mijn bericht heb achtergelaten was vorig jaar augustus. Al kan ik wel zeggen dat ik hier met enige regelmaat kom lezen en af en toe reageer op stukken van jullie. Het is een fijn site.

Al een paar dagen loop ik de hele boel weer te overdenken. Ik merk dat het erger wordt. Nu eens niet meer het zogenaamde missen en het gevoel van alleen zijn maar nu ben ik heel sterk bezig met de periode voor we uit elkaar gingen. De laatste vakantie's samen, de verjaardagen, oud en nieuw en noem maar op. Alles wordt door mij haarfijn geanaliseerd.

Heb een man ontmoet, die leuk is, waar ik leuk mee kan praten. Maar ik wordt er niet blij van... in tegen deel loop steeds te huilen... wat een achterlijk gedoe. Het voelt als verraad naar mijn ( ex) man... ben nu drie maanden alleen.

Terug van vakantie... leuk gehad, niet fijn, wel leuk. Anders ook.. ik voelde me steeds alleen. Maar goed we hebben er het beste van gemaakt de kids en ik, en ik kan wel zeggen dat het leuk was.

De auto is ingepakt... we gaan zo vertrekken.. Mijn kinderen en ik. De eerste vakantie alleen... God wat een moeite kost het me om niet te huilen.. Wat mis ik mijn man.... Zaterdag knallende ruzie met hem gehad en nu mis ik hem verschrikkelijk. Denk aan onze fijne vakanties samen... Maar waarom eigenlijk, er waren ook zoveel niet leuke herrinneringen...
Ik moet me zelf nu echt een schop in mijn kont gaan geven.. pfff. Ik heb een nieuwe kans gekregen zegt mijn psych, maar ik zie hem nog niet echt!!

We gaan ons best doen....
Kus