Dankjewel voor de steunende berichtjes op mijn vorige blog.
Heeft me veel goed gedaan!
Na een lastig weekend, gaat het nu wat beter. Ik heb nieuw werk gekregen en ben deze week begonnen. En wauw wat doet mij dat goed. Ik werk met jonge kinderen, en die geven mij veel positieve energie.
Ik merkte dat ik me beter voelde en besefte ook dat het goed is geweest dat hij zijn spullen heeft opgehaald. Acceptatie is een moeilijk maar wel belangrijk iets. Nu wil ik tijd voor mijzelf maken, wie ben ik en wat wil ik?
Even een klein berichtje. Hij heeft nu al zijn spullen opgehaald bij mij. Ik was er niet bij, dat kan ik niet aanzien. Nu ben ik net thuisgekomen en alle dozen zijn weg. Meubels of andere dingen wilde hij niet meenemen. Hij is letterlijk alle schepen achter zich aan het verbranden. Ik heb hem twee dagen geleden nog gesproken en hij wil niets met me te maken hebben. Hij wil verder met zijn leven en met haar iets opbouwen...
Keihard, alsof 13 jaar niets heeft betekend.
Voel me klein en in de war. Wil schreeuwen maar er komt niets meer uit.
Dag lief maatje van me, ik zal je zo missen...
Wat een dag met emoties. Ik check steeds zijn account op facebook en kan ook zijn prive berichten lezen... Ik weet dat ik het niet moet doen. Ik kan het niet loslaten en hij verteld ook tegen een vriend van hem dat hij niets van haar wil. Nu ben ik er dus achter gekomen dat hij weer uit eten is gegaan met haar, terwijl hij tegen zijn vriend heeft verteld dat hij naar kantoor is gegaan om dingen te doen.
Wat is het soms moeilijk om voor jezelf te kiezen.
Het contact met mijn ex loopt heel stroef. Hij woont nu bij een vriend, en ik probeer financieel de touwtjes aan elkaar te knopen. Nu heb ik hem laatst gevraagd, dat hij zich op een ander adres moet laten inschrijven zodat ik recht hem op toeslag.
Ik moet even kwijt dat ik me vreselijk ellendig voel. Begin van het o zo gezellige weekend. Zit je daar alleen met een glaasje wijn naar je computer te staren, bah. Ik heb vandaag te horen gekregen dat ik een andere baan heb en was even echt blij. Maar dat was voor korte duur. Normaal gesproken ging ik naar hem...
Maar hij heeft mij de laatste jaren zo onzeker gemaakt, over dat ik niks kon en dat hij beter was dan mij...zakelijk gezien. Want ja hij verdiende meer. En nu heb ik ander werk en ik ben niet eens blij.
Die wervelwind van gevoelens, ik word er helemaal gek van!
Gisteren heb ik een brief geschreven naar mijn ex. Vreemd eigenlijk om hem ex te noemen maar goed.
De brief was anderhalf kantje getypt. En ik werd wakker vandaag met dezelfde zenuwachtige gevoel, maar besefte ook hij gaat hem vandaag lezen...
Ik heb hem niet geschreven voor hem maar puur voor mijzelf. Alleen weet ik niet of het verstandig was om hem te versturen. Nadat hij bij me is weggegaan ging hij vrolijk druk bezig met zijn bedrijf en loopt alles als een trein.
Het lijkt net of ik in een hele slechte film leef waar ik niet uit kan stappen.
Na een relatie van 14 jaar is hij dan nu echt definitief over. De relatie begon toen ik 17 jaar was. De meeste mensen hebben zoiets van, ja dat is wel logisch natuurlijk na zo'n lange tijd.