Gisteren heb ik een brief geschreven naar mijn ex. Vreemd eigenlijk om hem ex te noemen maar goed.
De brief was anderhalf kantje getypt. En ik werd wakker vandaag met dezelfde zenuwachtige gevoel, maar besefte ook hij gaat hem vandaag lezen...

Ik heb hem niet geschreven voor hem maar puur voor mijzelf. Alleen weet ik niet of het verstandig was om hem te versturen. Nadat hij bij me is weggegaan ging hij vrolijk druk bezig met zijn bedrijf en loopt alles als een trein.
Hij zal ze zich heus wel rot voelen mag ik hopen, maar ik vind het zo moeilijk dat ik niets merk dat hij het maar een beetje moeilijk heeft. Het lijkt net of onze relatie van 13,5 jaar niets heeft betekend en daar word ik boos en verdrietig om.

Dus ik wilde een brief schrijven wat het met mij heeft gedaan en dat ik kotsmisselijk ben geworden dat hij is vreemdgegaan. En dat als hij vaker het bed met iemand wil induiken vooral moet doen. Maar ja, ik heb ook verteld dat ik mijn maatje mis en dat ik nooit had verwacht dat hij zoiets zou kunnen doen. Ik zal dit niet nog een keer doen, maar op de een of andere manier moest ik het opschrijven.

Om eerlijk te zijn blijft het in mijn achterhoofd hangen dat ik hem best terug zou willen, maar dat schiet niet op dat weet ik. Maar iets loslaten waar je zoveel van gehouden hebben is moeilijk.
Dat mens waar hij mee vreemd is gegaan, die gaat vanaf juli bij hem werken… Ze gaat het ondernemingsplan schrijven want dat vind ze leuk en is ze goed in….
Hij vertelde mij ook dat relatie en werk nauw samen liggen… Tja, dat blijkt.

Ik ben gewoon heel erg gekwetst en hij heeft me heel klein gemaakt en alle emoties die ik heb lopen als een wervelwind door elkaar. Ik ben vooral ook heel boos, boos dat mij hele leven overhoop ligt.
Financieel, emotioneel en lichamelijk. Nee, huilen wordt je niet veel mooier van. Tuurlijk het moet er uit, maar als je op een sollicitatie gesprek komt maakt je dat wel onzekerder.
Van mij mag het rouwproces doorgespoeld worden…