gisteravond weer naar 'ons' huis geweest. Eergister belde hij. Het is al 8 weken uit..Al bijna twee maanden!!!!! had hem al 4 weken niet gesproken. god wat gaat het snel. Hij wilde afspreken om de laatste spullen en rekeningen face to face ' af te handelen ' geweldig. we hebben er zin in.
Gisteren beeldde ik me in hoe het huis eruit zou zien als hij alles heeft meegenomen. LEEG. ben erg bang dat ik zelf dat gevoel ook ga krijgen.. ik hoop het niet.
Ik hoop dat als ik hem zie dat ik dan heel goed zie dat hij niet leuk is. Er lagen gister weer lijstjes op zn bureau. met namen. mensen die hij gaat uitnodigen voor een feest in zn nieuwe huis? mensen waar hij mee moet afspreken? Er stonden ook weer namen op van oude vriendinnetjes. Van die zgnd vrienden-vriendinnetjes die ineens waren verdwenen toen ik in beeld kwam . ahuh. snap ook niet dat ie die briefjes weer laat liggen. Hij wist dat ik langs zou komen. Ach, hij doet maar. ik moest nog wat foto's van de pc afhalen en zag ook wat nieuwe foto's van hem. Ik zag hem en dacht: het is toch ongelovelijk dat dit mijn vriendje is geweest! ik KEN hem niet meer.

ben net terug van vakantie.. het was super. genoten.
zelfs iemand ontmoet waarbij ik meer gevoelens dan normaal had. uiteindelijk niks mee gebeurd maar toch fijn.

en dan heb je ineens een mailtje van je ex in je mailbox. Terwijl je zo blij was de afgelopen tijd, weer een beetje plezier in alles kreeg, krijgt hij het toch weer voor elkaar dat je de tranen achter je ogen voelt prikken:

"ik ben gestopt met het zoeken naar een koophuis. Ik sta nu bij verschillende anti-kraak stichtingen ingeschreven en ben nog iedere dag op zoek naar een plek om te wonen. Dit is alleen nog niet gelukt. Dit betekent dat ik nog steeds op de.... zit en het is voor mij ook geen alternatief om mijn rugzak te pakken en bij iemand te gaan logeren. De voor mij enige optie is dat we de kamers splitsen en ieder een eigen kamer met zijn eigen spullen en vannuit daar hopen dat ik snel een woonruimte vind zodat we dit kunnen afsluiten. "

terug van een kouwe kermis.. ik moest bellen als ik langs zou komen bij ons huis dus dat heb ik braaf gedaan..antwoordapparaat (hij zou toch nu thuis zijn?) ..ingesproken dat ik langs zou komen om wat spullen op te halen en belangrijke post op te halen (uitslag van selectie voor studie)..de hele dag al kotmisselijk van de zenuwen...zou hij er zijn? hoe zou ik doen? ben ik sterk? zie ik hem en denk ik: "ach het is al bijna over, wat zag ik ooit in hem?" of moet ik huilen..ga ik vragen stellen? of wordt ik boos? heel erg eng als je niet weet wat het met je zal doen. Ik kwam bij het huis aan en geen auto.. aan de ene kant een opluchting en aan de andere kant een teleurstelling. Voelt een beetje alsof je met kiespijn naar de tandarts moet en de afspraak gaat niet door..maar de kiespijn blijft.

gisteren was een ok dag..ik moest ergens een auto ophalen en dacht ik ga lekker lopen. Heerlijk...liep over de weg waar ik ben opgegroeid.. muziek in mn oortjes..het was lekker warm..een leuke jongen op een enorme motor keek naar me en zei gedag... ik voelde me goed! Toch vakantieplannen..waarschijnlijk een weekje langs een vriendin in Griekenland..krijg er helemaal zin in. Vandaag spontaan een vrije dag genomen en met mama naar het strand. Heerlijk.

EN DAN WORDT JE THUIS AFGEZET.

BOem. dan krijg ik zo'n paniekerig gevoel!! ik moet wat doen, wie kan ik bellen, waar zal ik heengaan, bij wie zal ik gaan eten, waarom heeft die vriendin nog niet terug gesms-t, .....oftewel...hoe overleef ik deze avond......

soms zit ik in de auto (auto en douche zijn altijd van die denk-momenten) en dan denk ik aan hem. en hoe het kan dat hij niet belt, niet sms-t, niks laat horen. Kijk, dat ik dat niet doe..dat komt omdat ik ertegen vecht. Ik moet wel!
want ik weet dat geen contact beter is..dat ik hem daardoor sneller zal vergeten en ik het sneller verwerk en weer mn eigen weg kan gaan. (tenminste..dat denk ik. of het echt beter is voor het verwerkingsproces weet ik niet). Maar hij dan? zou hij nooit eens foto's zien, een liedje horen, aan me denken en dan ontzettend de behoefte krijgen om me te sms-en, bellen, spreken of zien?? ik kan me het haast niet voorstellen!? Vannacht droomde ik dat ik een brief van hem kreeg.

jeetje wat valt het tegen hoelang het duurt..

gek wordt ik van mijn stemmingswisselingen. Het ene moment ben ik super vrolijk, zie ik het helemaal zitten. lijkt het een nieuw begin en kan ik me op bepaalde momenten (als ik bijvoorbeeld met vriendjes en vriendinnetjes lekker gesurfd heb ofzo en 's avonds rozig in de auto terug zit) kan ik me helemaal gelukkig voelen en denken; zie je wel! kan best gelukkig zijn in m'n eentje! Maar het volgende moment, bijvoorbeeld als ik dan thuis ben..en weer een foto van ons zie. Kan ik het weer helemaal anders zien. Dan voel ik me alleen en eenzaam en verlaten.

de eerste week nadat het uit was was ik een hoopje ellende. het klassieke verhaal. niet meer kunnen eten, alleen maar met vriendinnen bellen, heel veel roken (je moet toch wat, ik rookte bijna nooit maar kreeg nu zelfs 's ochtends zin om een sigaret op te steken) en heel erg veel huilen. Ik vroeg me trouwens ook af wanneer dat huilen een keer ophoudt.. ik bedoel dat wordt ergens in je lichaam aangemaakt maar dat moet toch een keertje op zijn? soms had ik dat ook wel..dat ik dan nog wel wilde huilen maar ineens een soort verdoofd was en niet meer kon. Ik denk dat dat de momenten zijn waar de voorraad tranen gewoon op is. Ik zat op een gegeven moment in de auto te huilen. Ik was weer bij ons huis geweest en hij was er ook. Hij deed zo verschrikkelijk koeltjes dat ik het niet meer trok en er vandoor gegaan ben. daar zat ik weer op weg naar mn moeder. en in de auto kan je zo heerlijk janken en bleren..toch niemand die je hoort of ziet. Op een gegeven moment zat ik echt in mezelf te jammeren en had zin om te schreeuwen."ARGGH wan-neer-houdt-dit-nou-een-op?" "maak dat het ophoudt ik trek dit niet meer!" riep ik.