soms zit ik in de auto (auto en douche zijn altijd van die denk-momenten) en dan denk ik aan hem. en hoe het kan dat hij niet belt, niet sms-t, niks laat horen. Kijk, dat ik dat niet doe..dat komt omdat ik ertegen vecht. Ik moet wel!
want ik weet dat geen contact beter is..dat ik hem daardoor sneller zal vergeten en ik het sneller verwerk en weer mn eigen weg kan gaan. (tenminste..dat denk ik. of het echt beter is voor het verwerkingsproces weet ik niet). Maar hij dan? zou hij nooit eens foto's zien, een liedje horen, aan me denken en dan ontzettend de behoefte krijgen om me te sms-en, bellen, spreken of zien?? ik kan me het haast niet voorstellen!? Vannacht droomde ik dat ik een brief van hem kreeg. Er stond in dat hij het verschrikkelijk vond hoe we nu deden, dat hij het niet nodig vond en hij vroeg of we alsjeblieft allebei weer normaal konden doen en weer contact konden hebben. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ik er op reageerde...Het is sowieso bizar dat je vier weken geleden nog verliefd deed en dat het nu lijkt alsof die ander niet meer bestaat. En dan de gedachte aan 'anderen' zal iedereen hier wel hebben. en bij iedereen zal de maag wel omdraaien. Maar het maakt eigenlijk niet uit he? wat hij of zij nu doet..het doet er niet meer toe. Niet voor jezelf. Het liefste zie je gewoon dat die ander eerst een half jaar alleen zit en dan inziet wat een stomme fout hij heeft begaan en dan de rest van zn leven ongelukkig is. Ik denk dat pas als ik gelukkig zelf ben..of met iemand anders..dat het dan minder pijn gaat doen.en dat ik dan weer zou willen dat ie gelukkig is. God wat is het moeilijk af en toe..