Voor mij nog als de dag van gisteren toen ik hier op het forum kwam. totaal in shock, ongeloof en diep verdriet.
Hoe was het mogelijk om je grote liefde voor de tweede keer te verliezen, hoe ga je daar in vredesnaam mee om.
De vorige keer koste het 8 (!!!) jaar van mijn leven om weer in de liefde te geloven, hoe lang gaat het nu duren??
Fijn om alles van je af te kunnen schrijven, dat waar je je vrienden en/of familie niet mee lastig wilden vallen.
Hoeveel slapeloze nachten huilbuien etc etc zelfs nog na maanden en maanden...

Lieve allemaal,

dit is een gedichtje wat ik een aantal maanden geleden geschreven heb.
Ondertussen heb ik hem losgelaten en ga ik verder met mijn leven, maar ik vind hem nog steeds mooi:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Ik probeer je los te laten, maar ik kan het nog niet...helemaal
Ik probeer verder te gaan, maar ik kan het nog niet... helemaal
Ik ontmantel mijn droomkasteel, maar het fundament is nog daar
Ik vermozel mijn dromen maar nog steeds sta je daar

Liefde van mijn leven, maar toch niet helemaal
Energieke versmelting, maar toch niet helemaal

Na weer een maandje niet bloggen toch een kleine blog van mijn kant.
Het gaat goed met mij, het is nu ruim 6 maanden geleden dat mijn grote liefde mij aan de kant zetten, notabene per sms.
Het hakte erin, maar ik ben er bovenop gekomen, ja ik denk nog steeds aan hem, hij zal ondanks alles een plekje in mijn hart heeben, dat heb ik geaccepteerd.

Even weer een update van mijn kant.
Ik ben nu weer 5 maanden single, na weer een jaar de droom te mogen herbeleven om weer samen met een van mijn grote liefdes te zijn
Helaas ook deze keer zijn zijn bergen groter dan hij kan klimmen.
Ja ik mis hem nog bijna elke dag en weet ik dat ik nog van hem hou, ik heb alles maar dan ook alles gedaan om er overheen te komen.
Ja het heeft een beetje geholpen, het heeft de pijn wat weggenomen zodat ik wel weer door kan gaan met leven, ja ik heb gedate. En van een heb ik zelfs met pijn in mijn hart afscheid moeten nemen omdat het gewoon niet kon...

Hallo allemaal,
En langzamerhand merken we wel dat er wat progressie in zit.
Ik heb nog weinig lust om over hem na te denken, het uit te praten of hem te contacteren
De beruchte brief heb ik hem niet geschreven en ga dat ook niet meer doen...what's the point?

Over een paar daagjes naar mijn tweede thuisland, ik kijk er zo naar uit, wat eigenlijk misschien een beetje raar is want dat is waar ik met mijn ex 16 jaar geleden zo gelukkig was en samenwoonde.
Maar goed dit eiland is altijd mijn eiland geweest en ik kan niet wachten om mijn vrienden weer te zien.

Hmmm....
Ik las een aantal keer een identieke handeling/gevoelens op koninginnedag.
Zal het wat met de dag/drank/feest/stemming te maken hebben?
Ook ik ben zo dom geweest...jawel ook ik kon het niet laten om die beruchte SMS te sturen.

Heerlijk zittend op een boot dobberend door de Amsterdamse grachten, lachend gillend hilarisch met zijn allen.
En in een keer "poef" daar was het, het niet te stuiten verlangen om een berichtje te sturen naar ex.
Juist omdat ik het naar mijn zin had, juist omdat ik ondanks of misschien wel dankzij dat zooo graag weer even die band wilde hebben.

De afgelopen dagen met mijzelf doorgebracht..en jeetje wat voelde ik mij alleen.
Ik de grote mensenvriend met zoveel vrienden en kennissen...en ik vroeg mij af hoe lang het geleden is dat ik me echt zo voelde..zo ontzettend Remy?
En het antwoord kwam als een soort koude douche......heel erg lang geleden, want ik ben al heeeeel lang niet meer alleen geweest.
En zelf toen ik alleen was, voelde ik me niet alleen, maar dit weekend ...dit weekend voelde ik mij eenzaam.