Kan me niet meer een datum voor de ogen zien dat ik een blog heb geplaatst..zo lang is het geleden.
En zo lang is het geleden dat ik besloot me goed te voelen en zonder hem door te gaan.
Ondanks dat ik niets meer postte op ldvd, dacht ik dat het beter met me zou gaan.
En dat ging het ook, ik besloot 2 maand erop uit te trekken en mezelf rust en vrijheid geven, en dat kreeg ik.
Ik had me nog nooit zo goed gevoeld. Ik was klaar met mijn verdriet,met mijn hoop. Ik kon opnieuw beginnen.
Ik had zelfs weer een nieuwe scharrel op het oog..

Ik kijk naar links, en plotseling is ie daar.
De maan.

De maan.
Jij bent een symbool geworden voor de maan.
Ik heb jou leren kijken naar de stilte van de nacht, en intussen werd de maan een symbool voor jou en mij.
Als ik de maan zie, zie ik jou.

Ergens weet ik dat jij mij ook ziet,als jij de maan ziet.
Dat de maan jou herinnerd aan de tijden met mij.

Ik hou van de maan, ik hoef nooit bang te zijn of ze er is of niet.
Ze is er altijd, en komt altijd terug.

Hier ben ik weer, ik was even weg,maar helaas ging mijn liefdesverdriet gewoon doodleuk met mij mee.
Jeetje, inmiddels is het al bijna 9(!!) maand uit, en is mijn ex nog altijd degene wie mijn gedachten bijna 24/7 overheerst.
Al voelt het niet dat het al 9 maand uit is, jezus wat lang zeg..nu ik erbij stilsta.. het voelt niet zo,omdat ik van die 9 maand ongeveer al 5 maand weer met 'm aan het flikflooien bent.
We leven weer bijna met elkaar alsof we weer een stel zijn, tenminste we doen de dingen die je als een stel doet.

Eindelijk is het dan zover, het moment waarop ik had gewacht.
Eigenlijk vol angst gewacht totdat het zou komen.
We gingen beiden andere kanten op, we gingen verhuizen..Jij naar Groningen en ik totaal onwetend naar Amsterdam.
Objectief gezien 200 km van elkaar af, maar gevoelsmatig ging jij naar een andere planeet en zou ik je nooit meer terug zien.
Ik kan je nog steeds overal voelen, je woorden galmen door mijn hoofd en de herinneringen vliegen voor mijn ogen.

De laatste maanden zijn zo absurd verlopen, ik kan niet anders ervan maken dat ons gevoel er zeker nog zit.

Ik weet dat het nog even duurt,maar zoals je misschien hebt kunnen lezen in mijn eerste blog zien mijn ex en ik elkaar nog heel vaak, en soms ook met de verkeerde bedoelingen erbij etc.
Maargoed, nu heb ik mezelf geprobeert zo sterk op te stellen dat ik hem wou vertellen dat we beter geen contact meer moeten hebben of juist dat ik 'm moet vertellen dat ik nogsteeds zoveel voor hem voel.
Over 2 weken kan ik hem weer zien en ik vraag me af of het wel goed is om te vertellen dat ik nog veel voor 'm voel en of van hem hou,etc. iets in die richting..

dagenlang verspil ik me tijd met denken aan jou.. Tijden, plaatsen, muziek, spullen..alles word herinnerd aan jou. Heb jij dan alles vastgepakt, en kan ik me alleen een leven herinneren met jou in mijn gedachten? Waar was mijn leven voor jou?
Het lijkt wel alsof ik toen niet heb geleefd, op prent ik me dat nu gewoon in?
Hoe mijn hoop zich nog aan jou vast klampt..hoe mijn angst bang is jou te verliezen.

Jeetje, al zo'n 6 maanden verder, alle seizoenen van sex and the city versleten, en nogsteeds voel ik me klote en gemis naar mijn ex.
Het is ook niet zo raar dat ik nog niet over hem heen ben.. :
In januari maakte mijn vriend het uit en sindsdien heb ik 'm nauwelijks gesproken tot april, toen was hij jarig.
Ik heb hem een smsje gestuurd met gefeliciteerd en we drinken samen er ooit wel wat op.
Al snel kreeg ik bericht terug van 'leuk dat je eraan dacht en zullen we volgende week wat drinken?'