dagenlang verspil ik me tijd met denken aan jou.. Tijden, plaatsen, muziek, spullen..alles word herinnerd aan jou. Heb jij dan alles vastgepakt, en kan ik me alleen een leven herinneren met jou in mijn gedachten? Waar was mijn leven voor jou?
Het lijkt wel alsof ik toen niet heb geleefd, op prent ik me dat nu gewoon in?
Hoe mijn hoop zich nog aan jou vast klampt..hoe mijn angst bang is jou te verliezen.
Wat dat betreft is mijn doorzettingsvermogen inderdaad erg hoog, en nu (wat niet zo handig uitkomt) ook in het aan jou vasthouden. Het liefst wil ik je loslaten en verder gaan, en mijn leven leiden zoals ik het voor jou ook deed. Jij bent degene die me tegen houd, of ben ik dat zelf?
Gek dat in het begin zoveel vragen me dwars zaten, over wie jij was en waarom je de dingen deed zoals je ze deed. Nu ben je een soort lust en medicijn voor me, “je moet me redden anders ga ik dood”. Is het iets wat ik denk dat het is, ik moet het loslaten maar hoe.
Zijn er regels en of een gebruiksaanwijzing om dat te kunnen. Iets loslaten is zwaarder dan men denkt, want jij bent mijn gevoel wat ik niet kan vastpakken en weg kan gooien, nee ik kan er niet bij.
En weetje ik wil zo graag geluk vinden bij een ander ik wil zo graag verliefd worden op een ander? Of is dit nu iets wat ik ook mezelf aanpraat en het negatieve wil verbergen..
Zou ik een ander kunnen hebben zonder daarbij aan jou hoeven te denken, jou te missen en jou te willen? Ik weet het niet. Zou jij het kunnen? Hoe kan jij mij nou vervangen zo van de een op de andere dag.
Waarom zitten er zoveel gevoelens en emoties vast bij het verdriet voor iemand.
Als je boos bent is er een reden, is er een oorzaak en een oplossing.
Nu is er een oorzaak, maar wat is de oplossing?
Jou bij me weg is zo’n groot gat.. ik kan mijn woorden in mijn hoofd niet eens vinden

Verlang jij nooit naar me? Hoop jij me niet ooit in je armen terug te hebben.
Nee dat doe je niet.. maar hoe in vredesnaam heb je dat dan ooit wel willen doen? Je hebt ooit van me gehouden, je bent gek op me geweest..kan dat nooit een besef of gevoel geven ..dit was prachtig en wil ik terug?
Ik ben nog geen 5 minuten van je af..maar de afstand tussen jou en mij lijkt wel 3 keer rond de wereld voordat ik je weer kan omhelzen.
Is er in liefde een mogelijkheid van verzoening?
Is er een gedachte dat jij naar mij wilt luisteren mij nodig zult hebben en mij zult troosten.
Waarom en hoe kan dat weg zijn?
Verstop je jezelf voor me? Verberg je je werkelijke gevoelens,ik kan me niet voorstellen dat jij me niet wilt vasthouden, zoals je dat altijd deed.
Je hebt het altijd gedaan.
Hoop ik dan zo graag dat bij jou te vinden? Geloof ik dan zo hard dat jij me dat kan geven?
Ik wil het van jou hebben.
En waarom ben jij mijn tegenstander die ik moet verslaan of ben ik de verliezer in het slagveld.
Waarom zijn we strijders, en tegenstanders? Waarom ben jij overgestapt naar de vijand en strijd je alsnog tegen me..

waarom is het zo moeilijk je los te laten,terwijl we elkaar nog zo stevig vast hebben..al is het maar de blik in elkaars ogen en de kracht die ons samentrekt.
Wat is het toch , wat doet het toch met ons.