Ik kijk naar links, en plotseling is ie daar.
De maan.

De maan.
Jij bent een symbool geworden voor de maan.
Ik heb jou leren kijken naar de stilte van de nacht, en intussen werd de maan een symbool voor jou en mij.
Als ik de maan zie, zie ik jou.

Ergens weet ik dat jij mij ook ziet,als jij de maan ziet.
Dat de maan jou herinnerd aan de tijden met mij.

Ik hou van de maan, ik hoef nooit bang te zijn of ze er is of niet.
Ze is er altijd, en komt altijd terug.
Ook al zie je haar soms niet,omdat ze is verscholen achter een wolk of achter een traan die voor je ogen zit,omdat je zit te huilen om stomme liefdes liedjes, de maan.. ze zal altijd terug komen.
En zo zal jij ook altijd terug komen, als symbool voor de maan.
...