Hier ben ik weer, ik was even weg,maar helaas ging mijn liefdesverdriet gewoon doodleuk met mij mee.
Jeetje, inmiddels is het al bijna 9(!!) maand uit, en is mijn ex nog altijd degene wie mijn gedachten bijna 24/7 overheerst.
Al voelt het niet dat het al 9 maand uit is, jezus wat lang zeg..nu ik erbij stilsta.. het voelt niet zo,omdat ik van die 9 maand ongeveer al 5 maand weer met 'm aan het flikflooien bent.
We leven weer bijna met elkaar alsof we weer een stel zijn, tenminste we doen de dingen die je als een stel doet.
Het enige wat ontbreekt is dat we samen naar onze ouders gaan of dat ik bij hem blijf slapen of gezamelijk eten met familie erbij.
Voor de rest zou je als je ons ziet lopen denken dat we een stel zijn.

Samen hebben we alweer zoveel uur gespendeerd dat ik ook alweer heel veel met 'm heb gepraat.
Mijn ex blijft bij zijn keuze. Het word op dit moment niks.
Hij vind me leuk, lief en mooi en vind onze basis perfect en passen misschien ook heel goed bij elkaar, maar nu wil hij niets.
Uit zijn halve vage antwoorden die ik mij nog kan herinneren maak ik er van op dat hij ; wil weten hoe het met een ander is (zijn elkaars 1e liefde ) , of hij voor een ander net zoveel kan voelen als voor mij, of hij me zou missen? etc.etc.
klinkt allemaal onzin en verklaar me voor gek dat ik me zo laat ''gebruiken'' lijkt het wel. We zoenen, we hebben seks, praten over alles, geven liefde, doen leuke dingen.. maar een relatie hebben..hebben we niet.
aangezien hij niets met mij wil..maar nog wel steeds voor mij voelt..maar gewoon nu geen relatie wilt? ..
Ik voel me natuurlijk vereerd dat hij me nog steeds leuk vind,maar verwaarloosd en gebruikt als ik eraan denk dat hij NU niets met me wilt..en zegt miss.wel ooit wel weer,en "ik sluit niet uit dat we ooit weer wat krijgen,maar hou me er nu niet zo heel erg mee bezig"..e.d.

Ik denk nog dagelijks aan mn ex,en als ik niet snel genoeg voor mijn gevoel een reactie terug krijg dan loop ik alweer de hele dag te stressen en zijn al mn eindelijk lang gegroeide nagels er weer afgekauwd van de zenuwen..
Ik mis 'm, ja ik weet het nu zeker weer.. Ik mis hem..en zou dolgraag weer samen met 'm zijn. Maar blijkbaar is dat op de dag van vandaag nog niet 100% wederzijds... ik voel me hier verschrikkelijk rot en rusteloos van.

Eerst praatte ik mezelf denk ik aan dat ik ook geen relatie wou op dit moment. Het was misschien inderdaad wel goed om te weten hoe het met een ander zou zijn, dan zou ik werkelijk weten of ik hem zoveel zou missen als ik nu denk.
Ik heb geflirt met jongens,afgesproken met jongens..gezoend met andere jongens in tussentijd..het deed me allemaal geen reet. En geloof me, ik heb me bij allemaal keihard ingezet en geprobeerd mijn ex erbuiten te laten,en geprobeerd nieuwe liefde erin te laten.
Maar nu besef ik me dat dat me geen reet uitmaakt, mijn ex zal altijd mijn bodem mijn grond mijn lucht en mijn gedachte zijn.
En ik weet dat iedereen zal denken,probeer het los te laten en geen contact en alles.. hoe het ook zij.. ik weet het .. maar ik kan het niet of wil het niet.
Ik voel me verdomd verloren,alleen en rusteloos als ik hem niet/nooit meer spreek. Hoevaak ik ook heb geprobeerd geen contact op te nemen, dan word je niet blijer van mij in de buurt..ik ben verdrietig, nukkig en moet hem zien en of spreken om me weer op te peppen.
Ben ik verslaafd? En is het afkicken van mijn grote eerste liefde werkelijk dat ik die verschijnselen krijg? En zo ja,moet ik die dan doorstaan en ben ik dan daarna zogenaamd genezen en ''clean'' van mijn ex?

Alsjeblieft, want ik trek dit niet langer meer.. wat moet ik in godsnaam doen. Werkelijk met mijn ex gaan praten dat ik het niet langer kan zo en hem echt vreselijk mis en van hem hou? Of moet ik 'm met rust laten (voor de zoveelste keer ) en echt mijn contact minderen en door al mijn moeilijke ''afkick verschijnselen'' heen gaan?..
Wat is in godsnaam een remedie tegen deze verdomd moeilijke puzzel van het verdriet van de liefde.

maar daar komt niets serieus uit,. pff...
maar goed, we spreken elkaar snel wel weer !