Jeetje, al zo'n 6 maanden verder, alle seizoenen van sex and the city versleten, en nogsteeds voel ik me klote en gemis naar mijn ex.
Het is ook niet zo raar dat ik nog niet over hem heen ben.. :
In januari maakte mijn vriend het uit en sindsdien heb ik 'm nauwelijks gesproken tot april, toen was hij jarig.
Ik heb hem een smsje gestuurd met gefeliciteerd en we drinken samen er ooit wel wat op.
Al snel kreeg ik bericht terug van 'leuk dat je eraan dacht en zullen we volgende week wat drinken?'
Dat drinken verliep heel gezellig en werd laat in de avond en op een gegeven moment werd het te gezellig.
We hebben gezoend en al snel volgden er verlangens en gedachtens.. Niet kort erna kwam mijn ex met de mededeling dat we maar beter geen contact zouden moeten hebben,omdat hij zich niet zou kunnen in houden en me nog ergens leuk vond etc.etc. en het niet goed zou uitpakken. Hierop heb ik gereageerd dat we best wel normaal met elkaar zouden om kunnen gaan,en dat ik 'geen contact' onzin vond, na 2 jaar een relatie te hebben gehad,ineens helemaal alles weg.
Dat vond hij ook,en we zouden gewoon normaal afspreken zonder dat er wat zou gebeuren.
De afspraakjes die hierna volgden verliepen eigenlijk ontzettend leuk,maar eigenlijk ook ontzettend fout.. we zochten steeds meer toenadering naar elkaar toe en er gebeurde van alles wat je niet met je ex hoort te doen.
Een aantal keren hebben we hierover gesproken inde zin van " er is nu iets gebeurd, moet het nu ook weer iets worden tussen ons' ? .. Zijn mening hierover was,dat hij niks met me wou,omdat hij wou weten of hij voor iemand ook hetzelfde kon voelen als voor mij, en hij wou weten hoe het is met een ander ( allebei elkaars 1e liefde) .
Ik heb dit een soort geaccepteerd en omgezet in 'hoop' .

Ik geloof nog steeds dat hij mijn ware en grote liefde is, wat ik voor hem voel is onbeschrijfelijk en wonderbaarlijk. Dat vertrouwde gevoel en dat liefdevolle gevoel wat ik nog steeds heb voor hem. En het gevoel alles voor hem te willen doen.
Ik geloof erin dat ik iemand anders zal vinden, maar dat die liefde die ik met hem had een soort bodem is waar ik niet zonder kan,en die ik tot in de eeuwigheid zal liefhebben en altijd zal willen omhelzen.
Ik heb het gevoel sterk dat ik ooit weer met 'm samen kom en dat wij voor elkaar horen.
Zo'n idee van, onze wegen moesten hier scheiden,we zullen nieuwe dingen meemaken en zien, maar elkaar ergens vasthouden en onze paden zullen ooit weer kruisen.
Natuurlijk besef ik me soms als ik dat zeg dat dat aan de ene kant klinklare waanzin is, maar aan andere kant toch zo hoopvol en echt.

Vanaf april tot en met juli ( toen ging ik (en ook hij ) op vakantie dus zouden we elkaar zo'n 5 weken niet zien)
heb ik wekelijks en soms dagelijks contact gehad en bijna ook elke keer op seksueel gebied contact gehad. ( elke keer was hij degene die de eerste stap zette, ik dacht altijd ik doe niets omdat ik hem gewoon te vriend wil houden en zodat het niet straks mijn 'schuld' is ofzo dat ik toenadering zoek. In tegendeel..hij is het die dat deed en ik me daaraan overgaf op een gegeven moment.)
Die aantrekkingskracht is zo sterk tussen ons, en het gebeurt en daarna praten we er niet over van dat het beter niet meer moet.. we kunnen er zelfs nu om lachen van jeetje wat zijn we ook stelletje sukkels.
Maar ergens geeft dit me natuurlijk de antwoorden van hoop, van hij en ik kunnen het 'ooit' wel.. misschien niet nu..maar misschien ooit wel.
Toch heb ik een aantal vragen.. waarom doet hij dit? ben ik een soort gebruiks-speeltje..of is het omdat hij me ook nog niet kan loslaten en we nu andere wegen op gaan en het toch niet werkt? ( beiden studeren in andere stad)
Is het omdat hij me nog leuk vind ergens maar echt willen weten hoe het met een ander is?
Ik voel me zo hoopvol op de liefde van hem.
Inmiddels zijn we allebei terug van die zomervakantie en we hebben elkaar behoorlijk veel gesmst in de vakantie ( gewoon normaal hoe het is en etc.) toch vraag ik me af.. Je smst je ex in het buitenland toch niet zo snel en vaak terug,als je liever iemand anders wil tegenkomen om te weten hoe het met een ander is? dan laat je toch je ex een beetje voor wat het is?
Ook gaf hij me een aantal weken terug een lieve knuffel,als aandenken naar een plek waar we toen samen zijn geweest.
Ik vraag me af..natuurlijk kan dit vriendschappelijk zijn bedoelt.. maar naar je ex?
Natuurlijk hij bedoelt het goed, omdat hij ook geen contact wil verliezen met mij en gewoon 'vrienden' wilt zijn - in hoeverre ik daar ook maar in moet geloven - maar toch vraag ik me af, stopt hij nu niet iet wat veel energie in een ex als vriend? Ik vind dit alles behalve erg.. maar het is wel erg dat ik me hierdoor zelf hoop aanpraat.

Ik baal ervan nogsteeds over hem in te zitten en eigenlijk dagelijks aan hem herinnerd moet worden, dagelijks dat gevoel te krijgen van ooit zullen we samen zijn..dat moet ik niet doen!
Ik moet kijken wat er in het heden en toekomst voor me komt, en niet wachten tot dat moment ooit..wat misschien niet eens komt.
Ik vind het verrekte moeilijk om los te laten..maar hoe moet je iemand loslaten of hoe moet je je ex loslaten en de gevoelens verminderen zonder dat je het contact verliest? want ik wil gewoon met hem in contact blijven,daar is hij me veelste dierbaar voor. Hij was mijn beste vriend.
In godsnaam, hoe maak je je los en hoe maak ik mezelf niet gek met al die handelingen die hij doet..
wat is die leegte en dat liefdesverdriet toch verrekte moeilijk..
waar is het einde van deze weg,of waar ligt een nieuwe weg...?
pff..

Misschien is dit een ingewikkeld verhaal met niet alle vragen duidelijk,maar hoop dat iemand mij begrijpt en of er misschien zelf iemand is die doet zoals mijn ex doet,- en misschien hier uitleg voor kan geven waarom hij dit doet of kan doen.
of iemand die zo'n zelfde situatie heeft meegemaakt of wat dan ook?

Liefs.