Om eens even een ballonnetje op te laten

Klopt het zo ongeveer, met ook veel wat ik hier in een lange tijd de revue heb zien passeren, mss inclusief mijn eigen gang en wandel in loveland , er bepaalde patronen zijn te ontdekken of ligt dit geheel aan mijzelf deze waarneming .

Wat is groter heb ik mezelf dikwijls afgevraagd de angst voor zijn agressie , of de angst hem te verliezen. Heel idioot ..maar juist op de momenten van agressie had ik er geen moeite mee als hij voorgoed de deur was uitgelopen...helaas was het anders om. Ik rende altijd de deur uit bescherming zoeken buiten in het donker , me verstoppen in steegjes en hopen dat hij me niet zou vinden. Mijn telefoon in mijn hand geklemd en wachten op de berichten die hij me ging sturen. Want daaruit kon ik afleiden hoe zijn humeur was , dat ik weer terug kon naar huis ....
Te vaak....

Als wij toch , zoals we beweren steeds , zo intens veel van iemand houden , hoe komt het dan dat we haar of hem niet kunnen delen met een ander ??? zou dat niet de ultiemste vorm van liefde zijn , het gunnen van ?
Als er geen jaloezie meespeelt en er daardoor geen bezittingsdrang is waarvan ik denk dat dat met elkaar verbonden is , hoe fijn zou een relatie niet kunnen zijn?

Ik heb een klote weekend gehad, maar nu het achter de rug is kan ik zeggen dat het me veel moois heeft gebracht , deze nacht from hell....

Het is zaterdagavond , en waar ik nog in mijn vorige blog schreef over mijn vermoeden dat er dingetjes niet klopten tav mijn vriend zijn verleden, kwam dat deze avond als een moker op tafel , op het moment dat ik totaal ontspannen aan de tafel zat te genieten van mijn wijntje en de gedachte aan een fijn en verdiend weekend ....

Een update voor mezelf maar ...mogelijk te vroeg om er later alsnog achter te komen dat ik vanuit te veel verwarring heb gepost..maar doet het er iets toe?
Geen verdriet meer om mijn ex , hoogstens zo af en toe het onbegrip maar dat terzijde.
Het lastige is dat een ander persoon het voorelkaar heeft gekregen om mijn vertrouwen zo te beschadigen , dat ik nu zelf niet meer weet of ik wel normaal ben/ doe of zwaar overtrokken reageer, maar ook niks los kan laten of van me af kan zetten. Als een f*cking Sherlock Holmes alles wens na te trekken, sterker nog ik trek alles na..

Een notitie hier voor mezelf , mss lees ik het later weer eens terug , misschien ook niet ...
wat de fuk is wrong wit mie ....je zegt zoveel en het klinkt fantastisch hoor , echt waar wel, maar het hoort me blij te maken.
Als je zegt dat je zo gek op bent , me niet kwijt wilt , van me houdt enzo.... dat is fijn .. Maar het zijn slechts woorden. Ik mis het gevoel van vroeger , het gevoel van intense blijheid, mijn dag niet meer stuk kon , me eigen voelde als het belangrijkste persoontje in zijn leven.