Jeetje wat moet jij jezelf kapot hebben gevoeld... Ik herken veel in je verhaal... Vooral het niet willen weten van de waarheid, ook al weet je die dondersgoed....

Wat ik begrijp is dat je inmiddels samenwoont en je eigen huis leeg is?

Weet je Hort... Time will tell en ik geloof zeker dat liefde veel overwint... Maar als je het loslaat, laat het dan ook echt los. Ik merk aan mezelf dat ik nog weleens de neiging heb om als ik boos ben terug te grijpen naar het verleden, wat nu echt definitief het verleden is en waarin ik bewust de keuze heb gemaakt om ondanks alles toch door te gaan met deze relatie, wat in mijn geval boven alle verwachtingen heeft uitgepakt, doordat mijn vriend ook de keuzes maakte die hij moest maken en ook 100% in die relatie ging.... Maar ook ik moet leren loslaten... Vertrouwen is binnen een seconde weg en duurt jaren om terug te komen.... Ook ik heb die angst nog, maar door hoe mijn vriend erop reageert, wordt het voor mij steeds meer dragelijk.... Door hoe hij nu tegen mij is en over mij praat weet en voel ik dat ik de enige ben.... En dat gevoel heb ik jarenlang niet gehad.... En dat is verschrikkelijk... Dat verscheurd je....

Denk vanuit jezelf en maak keuzes waar jij achter staat en 100% in kan geloven.... Neem keuzes die voor jou het beste voelen, ook al is dat voor de rest van de wereld misschien niet de beste keuze.... En besef jezelf heel goed Hort, dat jij een hele sterke vrouw bent, en geen man nodig hebt..... Bedenk jezelf goed dat je het ook alleen kunt en dat dat ook altijd nog een keuze is die je kan maken..... De keuze voor rust bij jezelf.....

Ik denk aan je......

Liefs

Ja zo gek op je dat hij tegen je loog en je bedroog.

Nu weet je dus dat de volgende keer als hij iets zweert, het 0,0 waarde heeft.

Maandenlang bij de neus genomen dus.

Lijkt me lastig te vertrouwen zo iemand, en vertrouwen is de basis van een (goede) relatie.

Sterkte

oooh nee...wat naar zeg! Dat je het weer zo mee moet maken!
Pff.. Ik snap je gevoel zo om te willen vluchten uit de situatie. Weg van alles..weg van de pijn, het verdriet,..

Maar toch he, hoe erg hell ook nu is, heb ik toch het gevoel dat je sterker geworden bent.
Je woorden, ze stralen - ondanks het verdriet - ook een kracht uit. Een spiegel naar jezelf.

Lieve hort..ook nu ga je er weer uitkomen!

Knuffel

Lieve Hortensia,

Wat je beschrijft is helaas herkenbaar. En daardoor weet ik ook hoe angstig en klote je je hebt moeten gevoeld. Al is de angst op het moment zelf voor mij meestal niet waarneembaar en staat mijn lichaam alleen in de vluchtstand.

Dat je vertrouwen is beschadigd, dat is duidelijk. Dat hij gelogen heeft ook. Vraag is dus, hoe erg is dat? Mensen maken fouten, en kennelijk is deze man, ook al duurde het erg lang, in staat om op zijn fouten terug te komen. Hoe moeilijk moet dat zijn geweest, nadat hij je al zo vaak had voorgelogen om zijn verhaal eenduidig te houden, om nu met de billen bloot te gaan. En wat schoot hij er mee op om het uiteindelijk te vertellen? Was makkelijker voor hem geweest om zich bij zijn verhaal te houden lijkt me. Maar kennelijk wilde hij schoon schip met je maken.

Het lijkt me interessant voor jou om te weten, waarom hij destijds heeft gelogen. Wilde hij beter lijken dan hij was? Wilde hij zijn eigen glazen niet ingooien met een leugentje om bestwil? Was hij onzeker? En wat gaat ie daar nu aan doen, zodat zoiets niet zo makkelijk weer gebeurd?

En hoewel ik met Torn eens ben, dat je voor jezelf grenzen moet stellen, lees ik ook goede en krachtige stukken in je verhaal. En ik geloof absoluut niet in zijn gebroken kopjes theorie. Ik ken daarvoor te veel verhalen van stellen die na veel worsteling samen, soms 7 jaar lang, er in zijn geslaagd het vertrouwen te herstellen. De beschadigen uit eerdere tijden te helen. Volgens Harville Hendrikx zoek je ook iemand op, onbewust, waarmee dat kan. En kun je iets wat in een relatie is kapot gegaan, ook alleen in een relatie helen. Of dat nou in je eerste relatie was, die met je ouders, of uit latere.

Deze man, heeft zich niet omgedraaid en is gaan slapen, toen je de deur uit was gevlucht, maar heeft een zoekactie op touw gezet. De tweede keer heeft ie je wel laten gaan, maar wel nadat jij hem gerust had gesteld. Daar laat je zien, dat wanneer je heel hard troost nodig hebt, dit niet lijkt te kunnen verdragen. Ook herkenbaar helaas. Het vertrouwen is zo beschadigd, dat dat nog niet gaat. Maar dat ligt niet aan hem (en ook niet aan jou trouwens, als je wat te kiezen had, zou je het vast anders doen). Angst maakt dat je de eenzaamheid op zoekt, terwijl je eigenlijk hulp nodig hebt. Vertrouwen dat je de juiste hulp zult krijgen is weg/klein, dus beter alleen. Mijn ervaring hè.

Vraag is dus, is het een goede vent, die een fout heeft gemaakt en bereid is deze goed te maken? Of is hij zelf zo beschadigd dat jij telkens geretraumatiseerd wordt voordat je tijd hebt gekregen om te helen. Torns methode om iedereen die niet in je straatje past de deur uit te schoppen geeft wel sterke grenzen en is goed voor je ego. Of het ook uiteindelijk je diepste verlangen naar verbinding zal vervullen is maar de vraag. En wat doet meer pijn? Je oude pijnen samen verwerken (met eventuele hulp van buitenaf om met je eigen trauma's om te leren gaan), met vallen en opstaan en ups en downs, met kans op een diepe verbintenis. Of telkens teleurgesteld worden in de mensen om je heen, met kans om in een eenzaam harnas sterven.

Ik heb geen antwoorden, maar ptss is te helen. Sensori motor, somatic experience en emdr, mits bij een passende therapeut kunnen veel verlichting brengen.

Ik hoop dat je in de komende tijd weer voldoende rust en grond vindt, om oude en nieuwe pijn te (onder)scheiden. Om de man waar je dit mee beleeft opnieuw te kunnen bekijken zonder de pijn die je nu hebt, zodat je een goede beslissing kunt maken.

Ik denk dus dat je altijd alles op meerdere manieren kunt bekijken en uitleggen. Over zijn lange leugen bijvoorbeeld: A: hij had niet zo lang mogen/moeten liegen B: hij heeft uiteindelijk wel het lef gehad om de waarheid te vertellen en dit stukje ruimte in jullie relatie op te schonen met het risico je te verliezen (wellicht de reden waarom hij in eerste instantie loog?) In een dergelijk geval wil hij je dus niet kwijt, maar wil hij bij nader inzien ook graag een eerlijke basis met je hebben. De manier van naar iets kijken bepaalt vaak je gevoel.

Daar doet het niet minder pijn om en is het ook niet minder ongelukkig door.

Ik wens in elk geval je veel sterkte en vind je een sterke en moedige vrouw, juist ook door je kwetsbaarheid.

Liefs
Teigetje

Fascinerend om je verhaal te lezen, natturlijk gaat t niet daarom maar t leest lekker weg , het had mijn verhaal kunnen zijn maar dan anders, zal ik maar zeggen, en wie weet is het voor vele anderen herkenbaar tot en met. Wat lijken wij ménsen toch eigenlijk op elkaar. Mijn variabelen zijn dat een ex steeds in zijn eigen val raakt. Als hij mijn aandacht niet krijgt zoals hij wenst gaat hij dreigen en zeuren, verwensingen roepen dat ik een h..r ben etc, maar vooral flink dreigen. T wordt dan een vervelend saai en voorspelbaar mannetje.
Maar terug naar jou verhaal, ik weet niet wat ik had gedaan, ik denk mijn boeltje gepakt en vaarwel geroepen. Later zien we dan wel weer. Knappe beheersing hoor dat je je vermant, vervrouwt in dit opzicht.