emotionele onbehagen

Klopt het zo ongeveer, met ook veel wat ik hier in een lange tijd de revue heb zien passeren, mss inclusief mijn eigen gang en wandel in loveland , er bepaalde patronen zijn te ontdekken of ligt dit geheel aan mijzelf deze waarneming .

Over het algemeen lijkt het zo dat , als één van beide partners bezig is geweest tijdens die relatie met een issue wat voor de ander moeilijk te bevatten was (bijv. een verslaving van wat voor aard ook, of geestelijke problemen ) de andere partij na de breuk veel meer moeite lijkt te hebben met het loslaten dan dat door een andere reden de relatie is gestrand. Met andere woorden . Zodra de ander zich om een of andere reden niet totaal emotioneel kan binden door omstandigheden de ander er des te meer moeite mee heeft om diegene los te kunnen laten , misschien omdat die partner je iets niet helemaal kon geven. Emotioneel (afhankelijk )deze gestrande relatie moeilijk(er) kunt loslaten , geestelijk los te kunnen maken van deze ex partner.
Maar misschien heb ik het mis hoor ...was even iets wat ik dacht te zien

#zwaaai naar mijn topper en vriend torn die door boze tongen onterecht onderwerp van een (pb) gesprek blijkt te zijn, maar misschien zag ik dat ook wel verkeerd

hortensia's blog
login of registreer om te reageren

Din, 16/02/2016 - 07:49 — Lovertje85

@hortensia

Lieve Hortje,

Ik denk dat je hier wel degelijk een punt hebt, maar ik denk dat deze uit een soort onterechte hoop voort komt.
Ergens denk ik dat je de verslaving de schuld van de breuk geeft.
Of althans... De schuld van het niet lukken van de relatie...
Mensen met verslaving hebben inderdaad vaak een emotionele blok op een bepaald deel van hun persoonlijkheid en verslaving kan vervelend gedrag naar de omgeving veroorzaken.
Maar ik denk dat veel mensen denken: wat als die verslaving er niet was, dan had het misschien wel gelukt...
Hij/zij gedraagt zich alleen zo klote tegen me doordat hij/zij verslaafd is.
Maar als je echt van iemand houdt geloof je ook heilig in de persoon die achter de verslaving zit.
En ergens hoop je dan ook dat die verslaving over gaat en de echte persoon tevoorschijn komt.
Als je in je relatie nooit op dat punt komt blijft dat misschien altijd een: Wat als? vraag.

Zoals je weet Hortje zat ik in zo'n relatie met een verslaafde... En zoals je ook weet ben ik wel op dat punt gekomen dat de verslaving plaats maakte voor een 180 graden gedraaide versie van mijn vriend.
Je moet je alleen afvragen of je zo ver wilt gaan.
Er is in de jaren verslaving zoveel kapot gemaakt, lichamelijk en emotioneel bij zowel hem als mij.
Ik ben veel maar dan ook echt veel te ver gegaan met mijn geloof in hem.
En ook al is dat uiteindelijk goed uitgepakt, die angst zit in mijn hoofd, en zal erin blijven in deze relatie.
Verslaving zal de rest van mijn relatie deel van mij en mijn relatie uitmaken.
Verslaving zal altijd om de hoek blijven liggen en af en toe misschien zelfs weer toeslaan.
Qua vertrouwen zal er ook nooit meer een ongeschonden blad zijn...

Het is lastig om dit los te laten en in tegenstelling tot het begin ben ik daar nu echt niet meer de hele tijd mee bezig, maar het 100% loslaten zal na de gebeurtenissen nooit meer gaan.
Je moet het een groot deel loslaten om uberhaupt met de relatie door te kunnen gaan, maar ik merk dat ik het ook vaak onderdruk...
Misschien komt het nog in de loop der jaren dat dat minder wordt, maar tot nu toe heb ik heel veel momenten dat ik er niet aan denk, maar kan ik nog geen seconde zorgeloos met hem in de kroeg wat drinken, zonder continu die angst te voelen voor terugval.
Wat resulteert in het feit dat ik de hele avond alles in de gaten hou en vervolgens zelf geen seconde lekker daar een drankje zit te doen.
Ik hoop dat OOIT dat moment komt dat ik met hem een drankje kan gaan doen en me dan volledig relaxed voel...
Wie weet... OOIT...
Maar ben daar nu na 2 jaar nog lang niet...

Hij begrijpt het hoor, het wantrouwen..
Al kan het hem soms ook gek maken (bijvoorbeeld als we een drankje in de kroeg doen dus).
Want ook al probeer ik het niet op te laten vallen, hij merkt dat ik niet lekker zit, en hij merkt dat ik alles in de gaten hou.
Hij weet dat hij daar zelf verantwoordelijk voor is, en zal zolang hij niks te verbergen heeft daar gelukkig ook niet moeilijk over doen.
Maar vermoeiend is het soms wel....
Hij is 180 graden gedraaid in karakter, omgang en gedrag...
Ik ben daar deels in meegedraaid, en hoop dat ik in de loop der jaren langzaam die laatste graden ook meedraai.

Woe, 17/02/2016 - 16:52 — hortensia

@lovertje85

Hey lieverd,

Wat een mooie reactie heb jij geschreven, zo open over je eigen leven en het wilt delen hier op de site , grote bewondering voor jou !
Ook grote bewondering voor je doorzettingsvermogen al die jaren dat je in een onveilige relatie zat , bleef door vechten voor je vriend en jullie relatie met alle gevolgen van dien....al die twijfels , angst en onzekerheid . Bloed zweet en tranen .
Zo lezende vraag ik me af lieve Lover ben jij ook ergens jezelf verloren gaandeweg deze relatie ? of denk je dat hoe je nu bent en bent veranderd ook mss door de jaren, het eigenlijk voor jou wel acceptabel is omdat het nu de goede kant weer opgaat en de angst wel zal slijten..ga je er vanuit dat je vertrouwen nu met kleine beetjes tegelijk weer kunt opbouwen en de scherven die het heeft nagelaten in je hoofd straks in een doosje kunt doen om heel ver op te bergen? Denk je ook vaak stel dat hij terug valt , wat moet ik dan ? of is het zinloos om vooruit te kijken en is het meer leven in het nu? elke dag dat het goed gaat een overwinning is . Maar ik vraag me af loop je dan eigenlijk niet voortdurend op je tenen ?

Het is voor mij een beetje dubbel nu na je reactie te hebben gelezen. Enerzijds bevestig jij dat het altijd kan en mensen die met een verslaafde leven niet perse voor zichzelf hoeven te kiezen omdat het mogelijk is dat diegene kan veranderen, zoals het bij jou vriend is gegaan ( grote bewondering ook voor hem ).
Maar aan de andere kant zie ik de keerzijde wat het jou heeft gekost en in feite nog steeds ...
Ook de (schuld) vraag bij iemand kan opkomen , van heb ik er dan wel goed aan gedaan om met mijn relatie te stoppen omdat er achter de verslaafde iemand zit waarvan ik zoveel hou ...en egoistisch voor je eigen leven hebt gekozen .

Als iemand verslaafd is of geestelijk problemen heeft dan is diegene constant in gevecht met zichzelf . Veel aandacht gaat ook uit naar die partner gewoon omdat ze dat afdwingen . Je als partner veelal het gevoel krijgt op bepaalde vlakken te kort te komen , de relatie niet in balans is qua geven en nemen . Ik denk ook lieve schat dat jij veel meer hebt gegeven dan wat jij hebt terug gekregen. Veel te vaak over je grenzen heen bent gegaan uit liefde voor hem . Ik zou dat ook doen , ik heb dat ook te vaak gedaan . Iets in ons zorgende karakter neem ik aan. Ik vind het ongelooflijk fijn voor je meis dat het nu zo goed gaat en ik hoop oprecht dat je het laatste stukje mee kunt draaien dat heb je meer dan verdient . Ik denk ook dat dankzij jou hij de ommekeer heeft kunnen maken en dat is heel bijzonder, dat zegt ook dat jij voor hem heel veel waard bent maar ook dat hij een hele sterke wil heeft om dat te kunnen doen , die keus en het hele gevecht ertegen is aangegaan.

Maar voor diegenen die er wel zijn uitgestapt , lijkt me sowieso heel moeilijk loskomen ook nadat de relatie gestopt is , misschien doordat het zo intens is geweest , omdat je zo hard je best doet om datgene te "veroveren"wat je te kort komt het als een tweede natuur in je lijf blijft zitten. Misschien ook niet kunt afsluiten door wat jij zegt je ergens nog diegene in het oog wilt blijven houden voor het geval dat ....de hoop . Maar ergens wordt je leven dan wel beperkt, want eigenlijk kun je dan niet voor noch achteruit ....

Heel veel liefs x

Din, 16/02/2016 - 11:51 — Pim56

moeite los te komen van ex met Borderline

Hallo hortensia,

Ook ik heb de indruk dat na een breuk in de relatie met een partner - met in mijn geval geestelijke problemen (borderline) -, het losmakingsproces heel moeizaam verloopt. Ik heb dit ervaren als emotionele gebondenheid, meer 'in de ban zijn van een persoon' of 'verslaafd zijn aan een persoon'. Je zou het ook kunnen zien als 'emotionele mishandeling', die je uiteraard zelf toelaat, maar dat kun je niet zien of tegen beter weten in, dat wil je niet zien. Ik kan beamen dat ik het er heel moeilijk mee heb gehad (en soms nog).
Ik wilde de verbinding kost wat kost in stand houden (omdat ik van de persoon hield en nog steeds hou), terwijl mijn gevoel iets anders aangaf. Ik zit nu in een fase van een emotioneel, geestelijk losmakingsproces, ik overweeg dit onder begeleiding te gaan doen, want het is voor mij verrekte moeilijk om los van haar te komen. Ik verdwijn soms toch nog in een behoorlijk gat.
In ieder geval sterkte voor een ieder die hier ook mee te maken heeft.

Woe, 17/02/2016 - 14:37 — hortensia

@Pim56

Hallo Pim56,

Herken jij ook iets wat lovertje hierboven schrijft dat het misschien toch de hoop is wat je gaande houdt in die relatie en zelfs nadien nog?
Denk jij dat er een emotionele verslaving aan diegene is opgetreden omdat je heen en weer werd geslingerd door de mood swings van jou ex-partner maar dreef op al het mooie wat er wel was.
Hoe maak jij je los nu van je ex-partner vraag ik me af, je schrijft dat je hulp hiervoor gaat zoeken en dat is natuurlijk heel goed . Hoe kom je los van iemand waar je nog steeds van houdt , denk je dat de liefde voor haar ooit zal wegebben nu, of leeft er ook bij jou toch ook nog steeds dat restje hoop....?

Woe, 17/02/2016 - 20:26 — Pim56

Is er nog hoop?

Hallo hortensia,

Ik herken zeker de hoop die lovertje koestert, zij moet echt een GROTE LOVER zijn, haar verhaal heeft me geraakt.
Zelfs al in de relatie met mijn 'borderline ex', werd die hoop geregeld heen en weer geslingerd in het 'aantrekken' en 'afstoten'. Vooral het 'afstoten', gaf steeds een gevoel van afwijzing, iets wat steeds zwaarder ging wegen om het te verwerken. Je voelt je een 'gebruiksartikel', nu zeg ik het hard, maar zonder een verwijt naar mijn lieve ex. Ziekte kun je nooit iemand verwijten. Je zegt het goed: "ik dreef op al het moois wat er wel was."
Zeker in de eerste weken na de breuk, bleef ik hoop koesteren en heb ik veel tranen gehuild, maar na haar aangeven, dat ze op geen enkele manier meer wilde communiceren, heb ik die hoop - hoe moeilijk ook - moeten loslaten om mezelf te beschermen en mijn leven weer zin te geven. Hou ik nog van haar? JA. Ik heb haar in een laatste contact laten weten, dat ik haar heb opgeborgen in een speciale plek in mijn hart met daarbij de mooie herinneringen en de liefdevolle tijden die we samen hadden. Makkelijk? NEE. Nodig voor zelfbehoud: JA, hoe moeilijk het ook is. Ik verloor mijn eerste vrouw (eerste liefde) aan kanker (2013) en mijn 'tweede liefde' aan een geestelijke ziekte, borderline (begin 2016), dat voelt als een tweede rouwproces en dat is het ook, het gaat zo diep.

Pim

Zat, 20/02/2016 - 09:36 — Binas (of verwijderd)

Mooi

Leuk blog, sluit aan op die van mij.. Ik denk dat je ergens wel een punt hebt.
Ik denk dat je aantrekt wat je zelf nodig hebt en daardoor ook moeilijker weer los kan laten omdat die behoefte niet vervuld raakt. In het begin van de relatie wel, dus daar blijf je dan naar op zoek.
Als iemand zich emotioneel niet volledig kan geven, zich niet veilig kan hechten en je valt voor zo'n persoon, heb jezelf na mijn idee ook onverwerkte emoties zitten die je op zou moeten lossen.

Ik denk zelf dat je aantrekt wat je nodig hebt om te leren. Maakt die persoon het uit, dan is dat stuk wat je nodig hebt nog meer zichtbaar en open en i.p.v. dat verdriet aan te gaan, wil je maar al te graag terug naar die persoon die het toch enigszins wat opvulde. Je wordt afhankelijk, omdat de pijn in jezelf te groots is om aan te gaan. Daarnaast maakt je lichaam ook een stofje aan, die verslaafd raakt aan pijn. Het is dan in mijn ogen geen liefde meer, maar het nodig hebben van de ander. Het voelt als liefde, wat eigenlijk een verslaving is aan de pijn die de ander in je losmaakt. Je zou het dus binnen in jezelf moeten zoeken, je verstand gebruiken of het wel echt liefde is, of dat het de verslaving is die reageert. Want vaak is zo'n relatie er 1 van hoge pieken en diepe dalen. En natuurlijk is er liefde, maar soms is een relatie door de diepe dalen niet gezond voor jezelf, dus waarom wil je je daar dan zo graag aan vasthouden?

Ik denk dus zelf dat het niet aan de ander ligt, maar aan jezelf. Jij hebt in jezelf behoeftes die niet vervult raken door jouw eigen liefde, zelf liefde. Daarom trek je partners aan die dat deel blootleggen als ze weg gaan en dan is het heel moeilijk loslaten, omdat de pijn aan gaan zo groots is.
Dit is mijn visie hoor, ik kan er volledig naast zitten. Maar hier geloof ik in en handel ik nu naar.

Zwaait ook even naar Torn, ook nog steeds hier? Je bent toch niet bezig met blikjes trappen he

Zat, 20/02/2016 - 14:42 — torn

@Binas: zwaai ;-)

Binas schreef:

Zwaait ook even naar Torn,

Haaaaiiiii *zwaait even lieflijk terug*

Persoonlijk denk ik dat iedereen die hier ooit geschreven heeft hier in welke vorm dan ook nog wel eens aanwezig is. Het zij zichtbaar reagerend op anderen, alleen op de achtergrond via pb, anoniem meelezend vanaf de zijlijn of, indien nodig, af en toe een blog schrijvend (of reacties) onder een andere accountnaam........

Binas schreef:

ook nog steeds hier? Je bent toch niet bezig met blikjes trappen he

Och, diversiteit van mensen ('zijn'), visies en benaderingen is altijd goed voor een 'gemeenschap' of groep. The child inside zal dat altijd met een grote grijns op eigen-wijze blijven doen. En uiteraard weten de mensen die mij een beetje kennen, door mij heen weten te lezen dat ik, wat anderen nog wel eens willen vergeten, naast het tegen blikjes aantrappen, legio van 'many other services to offer' heb.

En ik blijf het een 'sport' vinden om hier af en toe die muffe warme deken even flink op te schudden.

Maar even inhoudelijk; ik lees in je blog dat je een cruciaal moment van zelfinzicht bent tegen gekomen?
Wil ik toch even een puntje eruit lichten wat mij tijdens het lezen van jouw, zoals gewend, mooi en zelfreflectief blog mij opviel;

Binas schreef:

Ik ben er inmiddels achter dat ik mij minderwaardig voel aan anderen (inmiddels al een heel stuk minder, door therapie vrijwel niet meer) en dat ik een emotioneel tekort heb. Dit houdt in dat een ander kan geven, geven en geven en ik dat nooit genoeg vind. Ik ben chronisch teleurgesteld en verdrietig.

Vraag ik mij even af wat dit emotionele tekort bij jezelf of, even kort door de bocht, 'wat een ander geeft nooit genoeg voor je' is, voor effect heeft op de partner of relatiedynamiek?
Wat doet jouw emotionele tekort met het met het zelfbeeld, eigenwaarde van je partner? In hoeverre gaat die ander niet op zijn tenen lopen om jouw behoeftes te kunnen voldoen?
Hoe dan ook wordt iets wat 'van jouw is' bij de ander neergelegd.

Ben je daarmee, beetje direct maar ok bedoeld is, zelf ook niet die 'emotioneel onbereikbare' partij?
Want dat is volgens mij feitelijk wel een beetje wat je over jezelf aangeeft in je blog.

Even wat gedachtegangen die bij mij opkomen zonder dat je er verder op hoeft te reageren.

Zat, 20/02/2016 - 16:52 — Binas (of verwijderd)

@Torn

Haha schudt de muffe deken maar eens flink. Al vond ik het toen ik hier was zeker niet muf.
Eerder af en toe vermoeiend door de reuring en conflicten onderling. Maar wel leuk om oude vertrouwde namen terug te zien. Zeker jouw persoontje
Ik reageer vanavond of morgen inhoudelijk op jouw vragen onder mijn eigen blog. Ik hou het graag centraal.

Ma, 22/02/2016 - 12:50 — torn

#Utopia??

Binas schreef:

Ik hou het graag centraal.

We zitten in een aflevering van Utopia?

Binas schreef:

Haha schudt de muffe deken maar eens flink.Al vond ik het toen ik hier was zeker niet muf.
Eerder af en toe vermoeiend door de reuring en conflicten onderling.

Och alleen wanneer dat het even nodig is...even opschudden of een lekkere warme wind onder die deken laten.

Zij anderen trouwens veel beter in dan ik.
Stiekem vermoed ik dat de Admin, ondanks het af en toe wat fronsend en hoofdschuddend meekijkend, daar zelf ook heel blij mee is.

Heb je reactie op de centrale plek gelezen. Roept toch wel wat vragen op.

Ma, 22/02/2016 - 13:32 — hortensia

@Binas

Hallo Binas
Heb je reactie even laten bezinken, over het gedeelte van onvervulde behoeftes die ergens in jezelf liggen twijfel ik een beetje aan, maar het zou ook kunnen , geen mens is gelijk en geen situatie hetzelfde.
.Natuurlijk lijkt het me als je midden in dergelijke relatie zit je weet, dat je meer geeft dan je terug krijgt . Maar het hoeft niet te betekenen dat je zo de relatie ook in bent gegaan als iemand met onverwerkte emoties . Ik denk wel dat het heel hard werken is in dergelijke relatie, omdat ik denk, dat de hoop op betere tijden "doet leven" . Juist uit heel veel liefde voor de partner het blijft volhouden juist om hem/haar gelukkig te maken en daarmee ook je relatie in een zonnig toekomstperspectief te kunnen zien . Inderdaad een behoefte die je graag vervult wilt zien.

Ik denk dat wanneer de ontgoocheling intreed dat dit niet gaat lukken , alles wat je in die relatie mogelijk hebt gemaakt en hebt kunnen doen om er voor die ander te zijn , na de breuk kan voelen als een gigantisch falen. Met lege handen te staan na zoveel inzet en liefde , het toch moeilijk is te doorgronden waar het nu precies is misgegaan.
Als eerste door de verslaving of psychische aandoening en ten tweede het niet kunnen oplossen van dit probleem . Liefde overwint alles betekent niet dat dit ook alles geneest ...
Maar gevoelsmatig lijkt het me heel hard te verkroppen dat diegene waarvan je zoveel houdt het niet kan zoals jij graag zou willen , voor jou gevoel mss niet hard genoeg vecht , terwijl de ander wel alles op alles zette om de partner "te redden" . Maar ook niet helemaal loskomt van het idee , dat men er bij inschiet omdat het niet helemaal normaal is zoals het moet gaan omdat er een storing op de lijn zit die zelfs met de off knop niet weg te krijgen is hoe hard men ook drukt .
Maar valt het wegcijferen nu zwaarder juist omdat diegene met dit probleem kampt , cijferen we ons niet allemaal wel eens weg in iedere relatie , maar valt het nu meer op ? lijkt het gras aan de overkant niet altijd groener en het uithoudingsvermogen korter , juist daardoor ...

Het achterblijven betekent niet dat je dan niet meer van diegene houdt maar dat je geen ijzer met handen kunt breken en ik vermoed met heel veel verdriet achterblijft omdat de liefde niet weg is , maar omdat je deze geliefde nooit helemaal hebt gehad en ook die partner zal zeggen dat hij of zij , veel van jou houdt .

Is men dan afhankelijk geworden omdat men dit persoon niet los kan laten , of is het moeilijk naast je neerleggen omdat de gevoelens en gedachten niet op het niveau van hun communiceerden en het verlangen ernaar en de hoop op- in combinatie met de liefde en blijft spelen met de gedachte van het viel allemaal toch wel mee misschien , men zichzelf ernstig in twijfel trekt...

Zat, 20/02/2016 - 11:14 — torn

@Hortensia: Boze tongen. ;-)

*zwaait even lieflijk naar Hortje terug*

Mooi diepergaand onderwerp wat je hier in je blog weer 'aanraakt'. (zoals je wel vaker doet als je weer eens langskomt op dit forum). Goed om van afstand te zien dat daar weer ruimte voor is op het forum en hoeveel ruimte enkele mensen hier een (te-)lange tijd hebben ingenomen.

Ik denk dat vele mensen die hier nu schrijven of geschreven hebben, en in het echte leven, dat mechanisme van 'against all odds' blijven investeren of ondanks alles een (verknipte) vorm van loyaliteit blijven houden, wel zullen herkennen.....en niet alleen in partner-relaties Ook bij mij blijven, ondanks alles zelf-inzichten die patronen nog steeds latent aanwezig in de diverse relatievormen die er zijn.

En dan heb ik dus niet alleen over partnerrelaties, maar ook m.b.t (voormalige )vriendschappen of werk. Waarmee ik via een omweg toch weer terug kom bij de vraagstelling van Chelle en Pall mij hier http://ldvd.nl/rust-afstand-%E2%80%98strategie%E2%80%99-concretisering-v... tijd geleden voorlegde.

hortensia schreef:

#zwaaai naar mijn topper en vriend torn die door boze tongen onterecht onderwerp van een (pb) gesprek blijkt te zijn, maar misschien zag ik dat ook wel verkeerd

Nou, je kent mij inmiddels goed genoeg om te weten wat ik op boze tongen doe. Daar ik op. Met of zonder sneeuw.

Ma, 22/02/2016 - 12:15 — hortensia

@torn

Het blijft toch heerlijk al schrijf je geen ene letter , dat je een open boek voor me bent . En als kers op onze virtuele taart of te wel in deze situatie a peace off cake , i can read between the line s YES we can

Vind het wel even een nadenkertje op mijn blog ...een verknipte vorm van loyaliteit blijven houden...hmmmzzz

#met of zonder handschoen ?

Zat, 20/02/2016 - 11:42 — chelle

@Hortje & Lovertje

Bevrijdend om door jullie eindelijk weer eens onderwerpen met diepgang en betekenis benaderd te zien worden! Geeft hopelijk weer een gezonde en inspirerende prikkel aan dit forum.

torn schreef:

"Goed om van afstand te zien dat daar weer ruimte voor is op het forum en hoeveel ruimte enkele mensen hier een (te-)lange tijd hebben ingenomen."

Indeed. Verstikkend klimaat waar alleen nog maar oppervlakkig en voorspelbaar hetzelfde herkauwd bleef worden. Het forum was - op wat oninteressante spasmes na - dood. Weinig uitdaging om hier nog te zijn.

I salute you, Hortje & Lovertje!

Ma, 22/02/2016 - 12:30 — hortensia

@Chelle

I salute you lieve Chelle, fijn om jou ook hier weer te zien! Thanx!

Nu een enkele dorpsgek scheerslag zijn toenadering zoekt in de spelonk om het olielampje te ontsteken...tijd om zich te hergroeperen cq te beraden, we'll see

Ma, 22/02/2016 - 08:24 — Lovertje85

@hortensia, torn, Binas, Chelle

Fijn om weer "oude bekenden" terug zien hier! Fijn dat het niveau weer wat omhoog kan en dat jullie allemaal mensen zijn die oprecht wat bij kunnen dragen in reacties!

Apart hoe we hier toch allemaal een beetje blijven hangen he!
(ondanks dat het bij mij, en misschien bij anderen van jullie niet meer van toepassing is).

Dikke saluut terug!

Ma, 22/02/2016 - 14:03 — mrpither

Wie is online

Enquête

hortensia's Buddies