Ex gaat toch meer tot mijn verleden behoren, de herinneringen van de weekendjes weg waar ik nu aan denk, die zooo te pijnlijk aan voelde, gaan vervagen. Geweldig vind ik dat.

Loslaten gaat vanuit die beginshock moeizaam (bij mij) met stapjes vooruit, en terugslagen, gaat op en neer.

Voor de Ldvders die pas liefdesverdriet hebben, het gaat echt vervagen, houdt vol! Er is echt heling, al geloof je het nu niet, dacht ik ook heel lang... Voor mij was en is het een zware afkick van ex vriend.

Ik schrijf nog van me af..., voelt als steun en verwerking in het hardnekkige liefdesverdriet.

Ik ga een andere ruimte creeeren in mijn brein. Ik ga mijn herinneringen tegemoet door naar plekken te gaan waar ik met ex ben geweest. Ik ga het niet meer voeden door er niet te komen, daardoor wordt de angst groter.

Even van me afschrijven...

Soms is het het beste om duidelijkheid te hebben en geen gedoe op WhatsApp met lange tussenpozen. Zoals ex en ik nu bezig zijn (door ex zijn toedoen).

Ik heb ex gevraagd om mij te bellen en al heeft hij mij een liefdesverklaring gedaan (waar ik niks van merk), voel ik me er uiteraard niet goed bij. De daden zijn er niet naar en duidelijkheid lijkt mij de beste remedie in deze. Voor mijn verwerking vind ik het persoonlijk goed om ex nog te zien omdat ik dan in de realiteit kom en blijf en dan eindelijk uit het liefdesverdriet! Ben daar echt aan toe.

Ik schrijf nog even van me af, ik voel dat ik aan het loslaten ben.

Best vaak komen herinneringen te hard binnen. Lig ik in bed en zomaar uit het niets als een vlijmscherp iets voel ik mijn maag ineenkrimpen door een herinnering met ex.
Als ik herinneringen over en weer beleef in gedachten met scenario's erbij dan wordt die herinnering levendig gemaakt en dan komt het de volgende keer weer net zo hard binnen omdat ik er voeding aan heb gegeven. Ik weet het ook en toch ga ik mee in mijn herinneringen. Tot ik het besef weer voel om het NIET te doen.

Soms denk ik, stuur me eens een berichtje, doe eens gek!
Zit ik met een bonkend hart hier opeens.

Voor mij geen enkele behoefte meer om te contacteren, nee dat is weg, na zo vaak gedaan te hebben, een afknapper.

Mijn ex die van me houdt, me heeft gemist in die 2 jaar, niet snapt hoe hij het heeft kunnen doen, laat dan iets blijken! Ik kom er nu meer en meer achter dat het er niet in zit, dat ik altijd zo met ex te doen zal hebben, dan weer meer contact, dan weer minder, dan helemaal niks, geen stabiliteit. Altijd die onzekerheid van die muur.

Ik schrijf ook even van me af.

Ik zit hier naar adem te happen, weer al die pijnlijke emoties doordat ik geen bericht meer sinds een week heb gekregen. Wel een antwoord op mijn berichtje verleden week woensdag, that's all. Zegt toch ook genoeg, toch is het een afkicken. Ik wil niet contacteren en hoop dat ik het ook niet doe.
Ik besef dat ik me dan verneder. Behoud me klasse.

Vannacht werd ik wakker en dacht ik het doet me niet zo veel meer en dat voelde zo heerlijk! Nu laait alles in 1 keer weer op. Wat een onvoorspelbaar liefdesverdriet.

Ik zit diep, te diep door het hernieuwde contact met jou ex, na 2 jaar, jouw woorden... je zei me dat je van me houdt, me gemist hebt en dat vond ik zo geweldig. EN Dat heeft me in die afgrond gebracht en ik ben zwak om er uit te klimmen.

Die ijzige stilte...is er dan niet 1 vezel in je lijf die denkt, laat ik eens iets vragen aan haar?

Voor mijn ogen ligt de stad Amsterdam, wie geeft me de vleugels om er over heen te vliegen en al mijn pijn uit me te gooien. Was ik het maar kwijt.