Ze hield niet meer van mij
Maar ik had haar er zo graag bij
Samen oud worden wilden we alletwee Toch ging je zomaar met een ander mee
Samen papa en mama zullen we nooit zijn
en dat doet verschikkelijk pijn
Wat was ik graag bij je gebleven
Nu moet ik alleen verder leven
Alleen zonder jou is niks aan
Mijn hele leven is dus naar de maan
Door dik en dun waren we elkaars maatjes
Nu moet ik het doen met oude plaatjes
Al die mooie jaren zijn niet meer
Dit is voor mij een zware ommekeer
Dat je bent veranderd had ik in de gaten
Maar dat je me in de steek zou laten..
Ondanks alles blijf je altijd in mijn hart

Snap er soms geen hol meer van,waarom zou ik haar nog missen?zij mist mij ook niet en ze heeft me ook nog eens slecht behandeld,eigenlijk zou ik blij moeten zijn dat ik er van af ben!
Ik heb mischien wel een tweede kans gekregen in mijn leven,om eindelijk te doen wat ik zelf wil...mischien word ik wel een heel ander mens(everybody deserves a second change??)Zoals dr phil zegt leef voor jezelf,geluk komt van binnen uit!
Yep ik weet het allemaal,ik weet precies hoe het wel en niet moet maar toch zit ik hier nu weer met mijn gemis...wat zit het leven toch gecompliceert in elkaar.
neeh..tis allemaal nix..

Ik denk dat ik maar wat harder moet worden en meer scheit aan alles moet krijgen want anders blijf ik op mijn bek gaan.
Helaas was liever een gevoelsmens gebleven maar dat word niet meer op prijs gesteld tegenwoordig,is te moeilijk(kom op doorgaan!)(stel je niet aan,het is al 9weken geleden)
Voor alle vrienden die me hebben laten zakken ,dont worry ik zal het zelfde bij jullie doen!!
Life sucks!
Je bent wat er van je gemaakt word,een produkt van deze rotmaatschappij!

Trust No ONe

Ik heb een supersterke week achter de rug,ik voel weer levensvreugde en heb zin in stappen en genieten,wat ik dan ook het hele weekend gedaan heb,alleen vandaag had ik niks,lekker relaxen dacht ik,bijkomen van de kater..En dan zo plots uit het niets komt dat zware kutgevoel weer en ik heb weer gejankt als een baby,man dat had ik ff niet verwacht,blijkbaar ben ik er nog niet,die zondagen zijn ook zo fukking zwaar dat zijn juist de dagen dat we altijd samen waren en leuke dingen deden.En ik weet zij denkt niet meer aan mij want ze is verliefd en mischien is dat juist wel het onvoorstelbare ervan....zo veel shit samen meegemaakt,maatjes voor het leven waren we..

Als ik nu terugkijk op mijn leven hebben we samen echt een supertijd gehad,wat was ik gelukkig zeg,wist ik toen maar dat het ooit zou eindigen dan had ik er nog meer van proberen te genieten en meer foto's gemaakt.
Kan iemand me vertellen waar ik een tijdmachine kan krijgen ik heb namelijk maar een wens:if i could turn back time!
En nu moet ik dan met een half hart door het leven,en proberen te genieten van mijn nieuw verworven vrijheden.
Allemaal best angstig als je 14 jaar een stelletje bent geweest en nu moet ik dan alles alleen doen,morgen bijvoorbeeld een bruiloft,de hele dag hoor ik erbij,maar wel alleen! bah dat zal wel ff slikken worden.

als regendruppels die kapot spatten op de grond
zo ben ik ook uitelkaar gespat,ik voel me zo leeg en het lijkt of iedereen aan me ziet dat er iets met me mis is.
In de supermarkt voel ik me bekeken.het lijkt wel straatvrees!
Van mijn ego is niks meer over,ik voel me echt totaal mislukt,ik weet dat je niet je zelf omlaag moet halen maar ik kan er niet mee stoppen,het liefst sluit ik me op in mijn huis en dan maar wegkwijnen.Hoe kan ik zo verder gaan?ik zie echt geen licht meer aan het eind van de tunnel...

"ill miss you baby,every second of my life,you always be my wife"

de mensen zijn allemaal vrolijk,praten over bbqen vakanties en dergelijke,ik doe zo mijn best om ook vrolijk te zijn maar vanmiddag een uurtje of 3 voelde ik het inmiddelse zeer bekende gevoel weer aankomen!
Ik voel me zo zielsalleen,dit zal de zwaarste zomer van mijn leven worden,vrouwtje na 14jaar weg,vreemdgeweest,hoop financiele stress met huis,gezamelijke vrienden die niet kunnen en willen kiezen.Echt ik doe mijn best om op te krabbelen maar soms ben ik zo giga naar de klote en vraag me echt af of het ooit nog goedkomt...
Alleen de gedachte dat ik mischien de rest van mijn leven alleen en zonder haar zal moeten slijten maakt me gek,het blijft maar in mijn hoofd spoken 24uur per dag,ziek word ik er van!waarom kan ik het niet van me af zetten??