Over een uur of twee zie ik haar.

Ik ben al mijn moed aan het verzamelen, mijn composure aan het vinden en aan het proberen te laten komen wat komt.

Wish me luck..

Gisteravond vroeg ze of ze me mocht skypen. Natuurlijk mag dat. Ze was vrolijk, vertelde dat ze bij een vriendin had gegeten. Hoe het met mij ging. Ietsje beter dan gister. Ze vroeg hoe ik het ging aanpakken. Ik zei dat ik voor het eerst het gevoel heb in een trein te zitten naar een betere plek, met hulp en psychische steun, dat ik medicatie krijg.

Ze zegt, maar ik wil niet dat je in die trein springt en me achterlaat! Ik zeg dat ik ook het liefst zou hebben dat ze met me mee gaat op de reis, ook al zal die hobbelig worden.

Vandaag kort contact via skype met haar gehad. Ze heeft het heel druk.

Vandaag ben ik op mijn werk ingestort. Ik kon het niet meer aan, haar missen. Ik was compleet de weg kwijt, te gespannen, zo gespannen dat ik de weg in het gebouw kwijtgeraakt ben die ik normaal op m'n duimpje ken. Ik heb haar verteld wat er gebeurd is, ze wilde vanavond naar me toe komen om me te verzorgen, maar ik heb dat afgehouden, omdat ik niet wil dat ze zoveel moeite moet doen terwijl ze zelf haar tijd nodig heeft. Morgen mag ik thuisblijven van mijn baas. Ik ben heb na werk de huisarts gebeld voor kalmerende pillen. Die werken een beetje, ik overzie de situatie wat beter.

Gisteravond laat werd ik aangenaam verrast met de mededeling dat mijn (ex?)vriendin met liefde vanochtend naar me toe wilde komen. Ik nam me op dat moment voor om als we elkaar zouden zien, het niet te hebben over de relatie, om haar te laten zien dat ik haar ook gewoon fijn samenzijn wil geven.

Beste lezers,