Vandaag kort contact via skype met haar gehad. Ze heeft het heel druk.

Voornamelijk merk ik aan haar dat ze niet meer de liefdevolle klank in haar stem en de liefdevolle blok heeft die ze eerst wel had. Ik merk aan haar dat ze afstand genomen heeft. Ik had een tijd geleden een ring aan haar gegeven die niet paste en die we nog zouden ruilen. Een paar dagen geleden plaatste ze al de opmerking dat het misschien raar was die ring nog te geven, waarop ik zei dat ik het wilde geven omdat het tenslotte voor haar was, waarop ze toen nog lieflijk lachte. Nu ga ik haar zaterdag zien, en omdat ik dan waarschijnlijk naar haar ga omdat ze wat dingen moet regelen zei ik dat ik dan zelf wel de ring zou ruilen voor haar omdat ik weet wat ze wel wil. Daar werd niet meer op ingegaan.

Ze zei dat ze allerlei afspraken vanavond had die allemaal door de war liepen, dus ik zei dat we dan wel morgen spraken als ze dat fijner vond. Ze zei me dat ik misschien maar even erop moest vertrouwen dat ze niet van de aarbodem verdween en gewoon even wat dingen moest doen, en da zaterdag nog ver weg is en we elkaar vast nog wel intussen spreken.

Het besef is er dat het tijd is de situatie onder ogen te gaan zien. Het is over.. Ik ben nu wel heel gespannen voor ons gesprek zaterdag. Maar weet eigenlijk al wat er komen gaat. Als mijn instinct juist is, gaat ze me vertellen dat ze van me houdt maar dat ze me los moet laten zodat ik aan mijzelf kan werken. En dat de pijn die ik haar veroorzaakt heb door er zo vaak niet te zijn teveel is om nog verder te kunnen.

Ik voel me nu voornamelijk schuldig, machteloos, verdrietig, boos op mijzelf. Hoe heb ik het in godsnaam zo vaak kunnen verkloten met de meid waarvan ik weet dat ze de ware is, de meid die ook ooit tegen mij gezegd heeft dat ik was op wie ze al die tijd gewacht had.. Auw!