Gisteravond laat werd ik aangenaam verrast met de mededeling dat mijn (ex?)vriendin met liefde vanochtend naar me toe wilde komen. Ik nam me op dat moment voor om als we elkaar zouden zien, het niet te hebben over de relatie, om haar te laten zien dat ik haar ook gewoon fijn samenzijn wil geven.

Uiteindelijk moest ze nog veel doen voor haar studie dus vroeg ze of ik niet beter naar haar kon komen, zogezegd zogedaan. Afgesproken bij een cafe, waar ze aan het werk was. In de bus even gebeld dat ik er bijna was, en ik hoorde dat ze heel gestressed was over wat ze moest doen, ze had een deadline namelijk gemist en wilde het snel inleveren. Ik zei dat we er samen wel naar zouden kijken, waarop ze lief bedankte.

Aangekomen bij het cafe was het eerste dat ze zei dat ik er heel gespannen uitzag. Ik wist niet zo goed wat ik daarop moest zeggen behalve het te bevestigen. We zijn toen samen haar opdracht af gaan maken. Ze uitte haar frustraties over dat ze van de een naar de andere afspraak moest, en ik heb haar zo goed ik kon gekalmeerd. Uiteindelijk was de opdracht af, en hebben we nog wat gepraat over dingen waar we mee zaten die niet met de relatie te maken hadden.

Daarna gingen we haar gemaakte werk inleveren bij het adres waar het zijn moest, wat een wandeling was van ongeveer 20 minuten. Onderweg merkte ze op dat ik zo stil was. Ik vond het moeilijk om niet toe te geven aan de impuls uit te leggen waardoor dat kwam (verdriet) maar het lukte me om redelijk snel het gesprek door gerichte vragen over andere dingen weer op gang te krijgen. We leverden het ding in en besloten een terrasje of coffiebar te zoeken om nog wat te drinken voor ze verder moest naar haar volgende (werk)afspraak.

Daar aangekomen bleef ze eerst met een redelijk gesloten houding wat verder van me af zitten. Dit vond ik moeilijk maar ik probeerde het niet te laten merken en praatte met haar. Opeens zei ze dat ik niet zo verdrietig moest zijn omdat ze niet zo goed wist wat ze daarmee moest doen, waarop ik zei dat ik nu toch fijn was, en dat beaamde ze.

We bestelden wat te drinken, Ik zag dat ze heel erg last van haar rug had en ze vroeg of ik haar even wilde masseren. Did deed ik, en ze vroeg om meer, dus ik kroop tegen haar aan en masseerde haar goed. Ze zei dat ze het fijn vond, legde heel even haar hoofd op mijn schouder. Ik gaf haar een kus in haar nek en een knuffel en toen was het tijd voor haar om naar haar volgende afspraak te gaan.

We liepen nog een stukje samen waarna zij een kant op moest en ik de andere kant. Ze gaf me een heel lange knuffel wat ik erg fijn vond. Ik vroeg haar of ik ook nog een kusje mocht en ik kreeg een kus op de mond. Ze vroeg me wel of het goed was als we elkaar morgen pas weer spraken, en ik zei dat dat goed was.

Toen terug in mijn stad was sprak ze me toch aan op skype met een paar vraagjes over iets, maar ik denk dat ze daar niet perse mij voor nodig had, dus denk dat ze me gewoon nog even wilde spreken. Ik ben daar een beetje in de war over.

Helaas ben ik nu weer een paar uurtjes thuis en begint mijn verdriet weer op te spelen. Ik begin steeds vaker de gedachte te krijgen dat dit de laatste stuiptrekkingen zijn van de relatie en ben daar erg verdrietig over. Maar ik zal moeten wachten tot volgende week voor ik weet waar ik mee te maken heb. Ik heb voor mijzelf besloten dat het echt de beste keuze is het contact vanuit haar te laten komen, ze heeft immers om ruimte gevraagd. Ik maak me wel zorgen over hoe ik de komende 7/8 dagen doorkom tot ik haar weer in levende lijve zie en we het grote gesprek gaan voeren.

Here goes nothing..