Start › Blogs › halcyon's blog

De hel en het besef

afbeelding van halcyon
Woe, 20/06/2012 - 18:12 — halcyon

Vandaag ben ik op mijn werk ingestort. Ik kon het niet meer aan, haar missen. Ik was compleet de weg kwijt, te gespannen, zo gespannen dat ik de weg in het gebouw kwijtgeraakt ben die ik normaal op m'n duimpje ken. Ik heb haar verteld wat er gebeurd is, ze wilde vanavond naar me toe komen om me te verzorgen, maar ik heb dat afgehouden, omdat ik niet wil dat ze zoveel moeite moet doen terwijl ze zelf haar tijd nodig heeft. Morgen mag ik thuisblijven van mijn baas. Ik ben heb na werk de huisarts gebeld voor kalmerende pillen. Die werken een beetje, ik overzie de situatie wat beter.

Ik mocht haar smsen, zei ze, en ze belt me vanavond nog. Ik heb haar laten weten dat ik ontzettend blij ben met haar en dat ze altijd mijn speciale meisje zal zijn. Ongeacht hoe het loopt. Dat ik therapie nodig heb om beter te worden en dat ik hoop dat ze me nog zal zien verbeteren en groeien en weer de jongen worden met wie ze de mooie dagen gedeeld heeft. Maar dat alleen zij daar antwoord op zal kunnen geven.

Het besef is vandaag gekomen dat dit weleens het einde kan zijn. Het hakt er keihard in. Harder dan ik ooit had gedacht. Het heeft me ook goed wakkergeschud wat ik verlies, als ze voorgoed bij me weggaat. Ik heb er verdriet om dat mijn problemen wat een idylle geweest had moeten zijn in de weggestaan hebben. Ik heb nu nog maar een doel, en dat is beter worden. Ik kan niet wachten tot ik me vol in de therapie kan storten. Zodat ik weer kan zijn wie ik van binnen ben, sterk kan zijn, sterk genoeg om een relatie te kunnen dragen. De dingen die ze zo gemist heeft bij me.

Er is geen antwoord op de afloop. Daarvoor zal ik moeten wachten. En wat er daarna ook gebeurt, ik zal moeten vechten. Voor mij, en hopelijk voor haar en ons.

Woe, 20/06/2012 - 19:39 — halcyon
afbeelding van halcyon

En daar was haar

En daar was haar telefoontje.

Ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken. Ze gaf aan bezorgd over me te zijn en van me te houden. Dat ze m'n smsje gelezen had. Toen zei ze dat ze wel ook veel nagedacht had en besefte dat we we in een bepaalde fase zijn beland. Ik schrok natuurlijk want het klonk behoorlijk alsof ze het besluit genomen had. Dus ik vroeg daarnaar, waarop ze zei dat ze dit liever niet door de telefoon besprak.

Daarna zei ze dat ze niet had beseft wat het met me deed. Dat het voor haar ok voelde om even te wachten met praten (ze is emotioneel wat steviger dan ik) maar niet had geweten dat voor mij dat verdriet veel harder aankwam gezien mijn problemen. Dat ze zo snel mogelijk een afspraak met me in wilde plannen, liefst zaterdag nog, om te praten.

Daarna zei ze weer dat ze met het gesprek wilde kijken hoe we er een vorm aan konden geven waar we allebei iets aan hadden. Dat ze ook aan het nadenken was hoe ze het zelf beter kon doen. Dit maakte me nog meer in de war. Wat bedoelde ze nu te zeggen?

Ze vroeg me of ik het er al met mijn moeder over gehad had. Ik zei dat ik een maandje terug alles tegen mijn moeder gezegd had maar dat het antwoord me alleen maar bevestigd had hoe ik me al voelde. Mijn moeder had me namelijk verteld dat ze ooit een vriendje had toen ze mijn leeftijd was, die naar argentinie moest, en mijn moeder kon door omstandigheden niet mee. Dat dat haar ware liefde geweest was en ze nooit helemaal over hem heen gekomen is, dat ze jaren voor hem gehuild heeft voor ze weer een beetje verder kon met haar leven. Mijn (ex?)vriendin vroeg me waarom ik dat niet eerder verteld had, en ik zei omdat ik dat ook voor haar voelde. Ze zei dat ze dat al wist, en dat ik niet de eerste was (ik weet dat haar ex 2 jaar tevergeefs achter haar aan is gelopen tot ze mij tegen kwam).

Well... ik weet niet precies wat ik nu moet denken. Wat me wel goed doet is dat ze er zo voor me is. En dat ze haar initiele verhaal nog omvormde tot 'kijken hoe we er een werkbare vorm van kunnen maken', al weet ik ook dat ik niet teveel op die woorden alleen moet vertrouwen en moet kijken wat er komt.

Just shoot me.